Album „Groovin’” jest debiutem nagraniowym gitarzysty Zachary’ego Breaux i zawiera zapis koncertu zarejestrowanego w 1991 roku w klubie Ronniego Scotta w Londynie. To jedna z tych płyt, które kupiłem jako nowość kiedy się ukazały i które po 20 latach od premiery mogą znaleźć zaszczytne miejsce w Kanonie Jazzu. Czas płynie zawsze szybciej niż nam się wydaje. To było niemal wczoraj…
Zachary Breaux nie dostał od życia szansy na rozwój swojego talentu. Nagrał jedynie 3 albumy, z których powszechnie właśnie jego debiut – „Groovin’” uznawany jest za najciekawszy. Zginął tragiczną śmiercią próbując uratować tonącego plażowicza w Miami. Był równie wyśmienitym pływakiem, co gitarzystą. Już wcześniej ratował życie tonącym. W 1997 roku w Miami się nie udało. Kiedy zginął miał 37 lat. W czasie swojej krótkiej kariery nagrał 3 albumy, występował z Jackiem McDuffem i Lonnie Listonem Smithem – to dobre rekomendacje dla początkujących gitarzystów. Grał u boku Donalda Byrda i Dee Dee Bridgewater. Jego muzycznymi idolami byli Wes Montgomery i George Benson. Miał własny styl, choć nie krył za życia swoich muzycznych fascynacji.
Jego kolejne produkcje wydane po debiutanckim krążku „Groovin’” cierpią tak jak wiele rozrywkowych pozycji soul – jazzowych na przerost studyjnej produkcji nad muzyką. Mam tu na myśli zarówno wpływ producentów, jak i techniki nagraniowej na finalne brzmienie zarejestrowane na płycie. Zachary Breaux zbytnio wsłuchał się w brzmienie późnych lat siedemdziesiątych i popularne, popowe produkcje goniącego za popularnością swojego idola – George’a Bensona. „Groovin’” to jednak młodzieńcza i bezkompromisowa płyta jazzowa, której nagraniem Zachary Breaux zdobył sobie trwałe miejsce w historii muzyki.
Materiał prezentowany na koncercie u Ronniego Scotta to mieszanka kompozycji własnych gitarzysty z wypróbowanymi gitarowymi standardami. Na płycie znajdziemy więc „Coming Home Baby” Bena Tuckera – niegdyś gitarzysty basowego Jimmy Smitha, grywany często między innymi przez Jamaaladeena Tacumę. Jest również „Impressions” Johna Coltrane’a – chyba najczęściej grywany przez jazzowych gitarzystów standard, znajdujący swoje miejsce w różnych stylach, poczynając od akustycznych wykonań Bireli Lagrene i Kevina Eubanksa, poprzez Pata Martino i Wesa Montgomery, aż do technicznych wyczynów Stanleya Jordana. Mamy też kompozycję Tito Puente – „Picadillo”. Jest też smooth jazzowy standard „Where Is The Love” grywany do dziś przez Stanleya Clarke’a.
Całość brzmi wyśmienicie, choć momentami trudno oprzeć się wrażeniu, że muzyka jakby szykuje się do startu. Tak jakby coś powstrzymywało Zacharego Breaux od zagrania nieco ostrzej i szybciej. Najlepiej słychać to w zagranym solo „Thinking Of Alexis”. To świetna improwizacja, która jednak nagle urywa się niespodziewanie i zamiast przyspieszenia tempa, zagęszczenia faktury i wejścia w utwór z impetem zespołu mamy wyciszony koniec… To jednak był już koniec występu i wyciszający fragment namawiający słuchaczy do wyjścia…
„Groovin’” to niebanalny smooth jazz w wyśmienitym stylu. W odróżnieniu od wielu innych produkcji tego rodzaju nie stara się przypodobać słuchaczom za wszelką cenę, a „Impressions” w wykonaniu dobrego gitarzysty zawsze brzmi ciekawie. To taki koncert, jakich nigdy za wiele. Widzowie tego wieczora na pewno nie żałowali wydanych na bilety pieniędzy i dobrze się bawili. Z pewnością scena klubu Ronniego Scotta widziała wydarzenia ciekawsze, jednak jeśli traficie gdzieś na tą płytę w dobrej cenie, z pewnością warta jest zainteresowania.
RadioJAZZ.FM poleca!
Rafał Garszczyński
Rafal[malpa]radiojazz.fm
- Coming Home Baby
- Impressions
- Picadillo
- Alice (Down in Parks Louisiana - August 1906 - August 1991)
- Where Is The Love
- Red Black And Green
- Lagos
- Thinking Of Alexis
Zachary Breaux – Groovin’
Format: CD
Wytwórnia: Ronnie Scott’s Jazz / NYC Records
Numer katalogowy: 750507600325
Zachary Breaux – g, Rex Rideout – kbd, Donald Nicks – b, Dennis Davis – dr, perc, Roy Ayers – voc, marimba (6).
