Album „School Days” powstał w 1976 roku i był chronologicznie czwartą solową produkcją Stanleya Clarke’a. W Kanonie Jazzu niemal 4 lata temu umieściłem jego solowy debiut – płytę „Children Of Forever”. Obie pozycje, podobnie jak większość nagrań muzyka z lat siedemdziesiątych nadspodziewanie dobrze wytrzymały próbę czasu. Z pewnością wiele z nich powstawało w biegu, bowiem ten okres był dla Stanleya Clarke’a bardzo pracowity. Był stałym członkiem dającego wiele koncertów i nagrywającego albumy niemal co roku zespołu Chicka Corea Return To Forever. Znajdował czas na solowe koncerty, co dokumentuje znakomity album „Live 1976-1977”.

Nagrywał z McCoy Tynerem, Chaką Khan, Florą Purim, Stanem Getzem, Frankiem Fosterem, Dexterem Gordonem, Pharoah Sandersem i wieloma innymi. Wtedy nie pisał jeszcze muzyki do filmów, pełnił jednak często rolę producenta, często albumów niekoniecznie jazzowych.

Był gwiazdą, muzycy grający elektryczny jazz byli wtedy gwiazdami o popularności porównywalnej do muzyków rockowych, występowali na stadionach (przynajmniej w USA) i byli po gwiazdorsku przyjmowani, kiedy pojawiali się w Europie. Później bywało różnie, choć do dziś pozostaje jednym z najlepszych basistów, jednym z tych muzyków, którzy z pewnością dysponując genialną techniką gry, nie zawsze potrafią zamienić te umiejętności na genialną muzykę. Jednak większość jego nagrań z lat siedemdziesiątych należy do kanonu muzyki jazzowej tego okresu.

Dla basistów riff z utworu tytułowego jest obowiązkową pozycją, którą znać wypada. Być może Stanley Clarke nie jest godnym wyróżnienia wokalistą, ale w tamtych czasach wypadało coś zaśpiewać. Jest za to jednym z najlepszych basistów wszechczasów, a album „School Days” dowodzi, że jest również wybornym kompozytorem. Właściwie każdy utwór z tego albumu zasługuje na wyróżnienie. „School Days” to wyśmienity basowy riff, „Quiet Afretnoon” to wyborna ballada w wykonaniu lidera w towarzystwie Steve Gadda na bębnach i jednego z pierwszych członków The E Street Band – Davida Sanciousa na moogu. Roztańczony „The Dancer” zadziwia aranżacją i pokręconymi rytmami. „Desert Song” z gościnnym udziałem Johna McLaughlina pokazuje, że Stanley Clarke nie jest jedynie wirtuozem gitary basowej, ale muzykiem potrafiącym wejść w muzyczny dialog z samym Johnem McLauglinem. Tylko za sprawą „Desert Song” Stanley Clarke przestaje być jedynie sprawnym basistą, filarem sekcji rytmicznej Return To Forever, staje się muzykiem przez duże M.

Końcówka krótkiego albumu – „Hot Fun” i „Life Is Just A Game” poszerza brzmienie o szereg smyczków i instrumentów dętych, duży aparat wykonawczy perfekcyjne zaaranżowany przez lidera. Gościnnie na instrumentach klawiszowych w „Life Is Just A Game” zagrał George Duke.

„School Days” jest jednym z wielu ciekawych albumów Stanleya Clarke’a z lat siedemdziesiątych. Zasługuje na wyróżnienie wśród nich głównie z powodu kompozycji, które na stałe weszły do repertuaru koncertowego artysty i pojawiały się później na jego innych albumach. Dziś płyta jest udaną wycieczką w muzyczną przeszłość analogowych syntezatorów, jazzowych przebojów i poszukiwania komercyjnego sukcesu bez artystycznych kompromisów. Album ukazał się w 1976 roku, tym samym, w którym swój debiutancki album wydał Jaco Pastorius. Wspanialszego roku w historii jazzowej gitary basowej już chyba nigdy nie będzie.

RadioJAZZ.FM poleca!
Rafał Garszczyński
Rafal[malpa]radiojazz.fm

1. School Days
2. Quiet Afternoon
3. The Dancer
4. Desert Song
5. Hot Fun
6. Life Is Just A Game

Stanley Clarke

School Days

Format: CD

Wytwórnia: Nemperor / Epic / Sony

Numer: 5099746821920

Stanley Clarke – b, bg, p (2, 3), voc (1, 6),

David Sancious – kbd, moog, org (1 – 3),

George Duke – kbd (6),

Raymond Gomez – g (1, 3, 5),

John McLaughlin – g (4),

Icarus Johnson – g (6),

Gerry Brown – dr (1, 3),

Steve Gadd – dr (2, 5),

Billy Cobham – dr, moog (6),

Milton Holland – perc (3, 4),

Orkiestra – (5, 6).