Kanon Jazzu

NOVI Sing Chopin – NOVI Singers

Obrazek tytułowy

W 50. latach XX wieku wraz z rozwijającym się poziomem muzyki jazzowej zaczęły pojawiać się również różne aranżacje muzyki poważnej. Do prekursorów należy Jacques Louissier. Podejmowano też próby transkrypcji utworów klasycznych, m.in. grupy wokalne takie jak Swingle Singers założona przez Warda Swingle’a (poprzedzone triem Lambert, Hendricks and Ross oraz Double Six de Paris), którzy wykonywali utwory klasyczne używając głosów i odtwarzając partytury napisane na organy lub fortepian. Nie były to jednak improwizacje, a jedynie podmiana instrumentu na ludzki głos.

NOVI Singers, NOVI Sing Chopin (1971, Muza LP SXL 0755)

W polskim jazzie pierwsze próby aranżacji muzyki klasycznej podjął kwartet NOVI Singers (New Original Vocal Instruments), założony w 1964 roku przez Bernarda Kawkę. Zespół był jednocześnie pierwszą na scenie polskiej grupą wokalną i prekursorem trendu zastępowania ludzkim głosem instrumentów muzycznych. Wśród ich aranżacji wybija się na pierwszy plan jazzowe opracowanie utworów Chopina, otwierające
pierwszy rozdział w chopinowskim nurcie polskiego jazzu. Album Novi Sing Chopin nagrany w kwartecie absolwentów Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Warszawie: Ewa Wanat (klasa skrzypiec), Bernard Kawka (klasa skrzypiec), Waldemar Parzyński (Wydział Reżyserii Muzycznej), Janusz Mych (klasa fletu) zyskał duże uznanie za interpretację. Stanowił on także największy sukces zespołu. Płyta jest wynikiem specyficznego połączenia jazzu, muzyki klasycznej, perfekcyjnej wokalistyki, doskonałej aranżacji, pasji improwizatorskiej i odkrywczości w posługiwaniu się głosem.
Wykonania pozostawały muzycznie w trendach modern jazzu. W 70. latach wykorzystanie ludzkiego głosu jako narzędzia wykonania utworów było ideą nowatorską i odkrywczą. To nowatorstwo jest w jakiś sposób aktualne mimo upływu prawie 40. lat od nagrania albumu. Wskazuje na to już choćby dwukrotna reedycja nagrania (1995 i 2002), ale też sposób wykonania. Nie sposób wyobrazić sobie dziś innej aranżacji. Zresztą wystarczy porównać je z wykonaniami kompozycji Chopina ,,Preludium c-moll'' i ,,Mazurek F-dur'' przez duet Urszula Dudziak – Grażyna Auguścik z płyty To I Hola (2000). Tej aktualności płyty nie przeszkadza również to, że NOVI w aranżacjach zachowali wierność w stosunku do zapisu nutowego. Nie są więc one jazzowymi interpretacjami i stylizacjami, ale transkrypcją na głosy. Do wybijających się na pierwszy plan należą opracowania ,,Mazurka F-dur'' i ,,Walca Des-dur'', a zwłaszcza ,,Preludium e-moll'', które jest notabene ulubionym tematem jazzowych interpretacji zaczynając od Mieczysława Kosza (Reminiscence, 1971), a na Urszuli Dudziak (Urszula Dudziak Super Band Live At Jazz Cafe, 2009) kończąc.
Warto dodać, że NOVI przez wiele lat znajdowali się w czołówce trzech najlepszych zespołów wokalnych świata w rankingu magazynu Down Beat, a w roku 1978 zajęli pierwsze miejsce.
Wątki nurtu chopinowskiego zaznaczyły się jeszcze w 70. latach w pianistyce Mieczysława Kosza, jednak prawdziwa fala zainteresowania Chopinem w jazzie przyszła wraz z nagraną przez Andrzeja Jagodzińskiego w 1993 roku płytą Chopin. Po muzykę Chopina sięgnęli następnie m.in.: Leszek Możdżer, Krzysztof Herdzin, Leszek Kułakowski, Adam Makowicz, Włodzimierz Nahorny, Kuba Stankiewicz.

Piotr Królikowski

  1. Preludium e-moll op. 28 nr 4 (aranżacja Bernard Kawka)
    [2:02]

    1. Preludium Des-dur op. 28 nr 15 (aranżacja Waldemar Perzyński)
      [5:12]
    2. Mazurek F-dur op. 68 nr 4 (aranżacja Waldemar Perzyński)
      [1:04]
    3. Grande Valse Brillante Op. 34 No. 2 (aranżacja Janusz
      Mych) [4:33]
    4. Scherzo h-moll op. 20 (molto piu lento; aranżacja Waldemar
      Perzyński) [3:10]
    5. Mazurek a-moll op. 17 nr 4 (aranżacja Waldemar Perzyński)
      [4:08]
    6. Preludium Fis-dur op. 28 nr 14 (aranżacja Waldemar Perzyński)
      [3:36]
    7. Mazurek e-moll op. 41 nr 2 (aranżacja Waldemar Perzyński)
      [2:26]
    8. Preludium h-moll op. 28 nr 6 (aranżacja Bernard Kawka)
      [1:36]
    9. Walc Des-dur op. 64 nr 1 (aranżacja Waldemar Perzyński)
      [1:49]
    10. Ballada f-moll op. 52 (fragment; aranżacja Janusz Mych)
      [3:11]
    11. The fool on the hill (J. Lennon, P. McCartney; special bonus
      track; tylko w reedycji z 2002)

    Wykonawcy:
    Bernard Kawka
    Janusz Mych
    Waldemar Parzyński
    Ewa Wanat

    Inne edycje:
    CD Sell 004 Selles Records 1995
    CD PNCD600 Polskie Nagrania 2002

polecane

newsletter

Strona JazzPRESS wykorzystuje pliki cookies. Jeżeli nie wyrażasz zgody na wykorzystywanie plików cookies, możesz w każdej chwili zablokować je, korzystając z ustawień swojej przeglądarki internetowej.

Polityka cookies i klauzula informacyjna RODO