_Headhunters_jest drugą – po wcześniejszym albumie Sextant – płytą Hancocka wydaną przez Columbię. Została zarejestrowana we wrześniu, a ukazała się 13 października 1973 roku.

Album nagrany po okresie „Mwandishi”, w którym to septet Hancocka (z Bennie Maupinem, Billym Hartem, Busterem Williamsem, Eddie Hendersonem, Julianem Priesterem, i Patrickiem Gleesonem w składzie) wydał trzy eksperymentalne płyty: Mwandishi, Crossings i Sextant. Dopiero po tej serii pianista utworzył kwintet „Headhunters”, w którego składzie z dotychczasowych partnerów jako jedyny został Maupine (zresztą jest najbardziej znany ze współpracy z Hancockiem przy obu tych przedsięwzięciach).

 Hancock muzycznie dorastał u Milesa Davisa, w którego tzw. „drugim wielkim kwintecie” grał od maja 1963 do 1968 roku, kiedy to latem został przez Milesa wyrzucony. I choć nie zrywa zupełnie współpracy z Davisem – uczestniczy m.in. w nagraniu tak ważnych płyt Milesa, jak _In a Silent Way_ czy _Bitches Brew_ – to jednak wstępuje na nową ścieżkę funku i rodzącego się fusion.

Nowatorska płyta Headhunters okazała się punktem zwrotnym kariery Hancocka i to nie tylko z uwagi na fakt, iż uznawana jest za początek nowego kierunku w jazzie – fusion. Także dlatego, że była najlepiej sprzedającą się płytą jazzową swoich czasów, pierwszym platynowym krążkiem jazzowym. Ten album wyprowadził Hancocka „z zadymionych, ciasnych klubów na otwarte stadiony”.

W warstwie muzycznej na płycie znajdziemy mieszankę funky, soulu, rhyth-and-bluesa i fusion. Album otwiera zespołowa kompozycja „Chamelon” - zbudowana na dwóch akordach z charakterystyczną linią basu, funkowym beatem oraz bogatymi solówkami Maupine’a i Hancocka. Kolejnym numerem na płycie jest nowa wersja nagrania „Watermelon Man” (wcześniej ukazało się ono na debiutanckim albumie Hancocka Takin’ Off z 1962 roku dla Blue Note Records). Ten, pierwotnie hard bopowy utwór, na Headhunters został zagrany z funkowym nerwem. Pierwsze nagranie z drugiej strony płyty - „Sly” - stanowi kwintesencję funkowej improwizacji, realizującej postulat wolności twórczej dla każdego. Zaś zamykający album utwór „Vein Melter” jest wyrazem nocnej magii. Lekkość keyboardu Hancocka zmieszana z zaśpiewem saksofonu Maupine’a przywołuje senny klimat Davisowskiego „So What”.

Headhunters zaliczany jest do najbardziej wpływowych albumów jazzowych, otwierających nowe możliwości i to nie tylko w jazzie, ale także w funku, soulu czy hip hopie. Nagrania z tej płyty znalazły licznych wykonawców, np. „Chameleon” nagrywali m.in. tacy artyści, jak: Maceo Parker, Buddy Rich, Maynard Ferguson, Gov't Mule, Michał Urbaniak, String Cheese Incident, Umphrey's McGee, czy James Morrison.

Herbie Hancock - Headhunters (1973, Columbia Records KC 32731)

Strona A

1. Chameleon (Hancock/Jackson/Mason/Maupin) – 15:41

2. Watermelon Man – 6:29

   Strona B

3. Sly – 10:15

4. Vein Melter – 9:09

   Wszystkie kompozycje autorstwa Herbie Hancocka, z wyjątkiem nagrania nr 1 na stronie A.

   Muzycy

   Herbie Hancock – fortepiano elektryczny Fender Rhodes, Hohner D6 clavinet, ARP Odyssey synthesizer, ARP Soloist synthesizer

   Bennie Maupin – skasofony sopranowy i tenorowy, Saxello, klarnet basowy, flet altowy

   Paul Jackson – kontrabas elektryczny, marímbula

   Bill Summers - konga, shekere, balafon, agogô, cabasa, hindewho, tamburyn, log drum, surdo, gankogui, Beer Bottle

   Harvey Mason – perkusja Yamaha

   Późniejsze edycje płyty

   1997 CD Sony Music Distribution 65123

   1997 CD Columbia/Legacy 65123

   2001 CD Columbia/Legacy 65123

   2004 CD Sony Music Distribution 65123

   2008 LP Sony BMG Music (Canada) 00033396

   2008 LP Sony Music Distribution 739218

   2002 CD Sony Music Distribution 4510 2001 CD Sony Music Distribution 9653

   1999 CD Columbia 103

   2007 CD Sony Music Distribution 10073

   2005 CD Sony Music Distribution 705

   2007 CD Sony BMG Music (Canada) 88697127682

   2008 LP Columbia 726999

   2007 CD Columbia/Legacy 712768

   2004 CD Sony/Columbia 651239