Freddie Hubbard znalazł się w naszym radiowym Kanonie Jazzu jedynie raz za sprawą albumu „The Body & The Soul”. Z pewnością jego dorobek jest więc na naszej liście reprezentowany w sposób nieadekwatny do jakości i historycznej wagi dyskografii tego wybitnego trębacza. Najbardziej twórcze lata Freddie Hubbarda, to również okres świetności hard-bopu. Debiutował płytą „Open Sesame” w 1960 roku. W tym samym czasie powstał jego drugi album – „Goin’ Up”.
Hubbard jako nastolatek rozpoczynał swoją karierę w zespole Wesa Montgomery, w którym grał również jego brat, nieco mniej znany basista – Monk Montgomery. Szybko jednak lokalna scena w Indianapolis stała się dla niego zbyt ciasna. W Nowym Jorku, do którego przeniósł się w 1958 roku szybko znalazł uznanie i możliwość nagrywania płyt dla Blue Note. W ciągu kilkunastu intensywnych miesięcy nagrał 4 albumy jako lider, pojawił się na „Free Jazz” Ornette Colemana i dwu ważnych płytach Johna Coltrane’a – „Ole Coltrane” i „Africa/Brass”. Po wspólnym nagraniu albumu „Ready For Freddie” z Wayne Shorterem, w wieku 23 lat będąc ciągle młodym i początkującym muzykiem, zastąpił Lee Morgana w Jazz Messengers Arta Blakey’a. W latach sześćdziesiątych pojawił się na niezliczonych genialnych płytach wielu muzyków, które trafiły już do naszego Kanonu Jazzu, lub trafią na tą listę już niedługo. Udział Freddiego Hubbarda był ważny dla takich płyt, jak „Out To Lunch” Erica Dolphy, „Speak No Evil” Wayne Shortera, większości płyt Jazz Messengers z tego okresu, a także „Interplay” Billa Evansa, „The Blues And The Abstract Truth” Olivera Nelsona i pierwszych płyt Herbie Hancocka
W kolejnych dekadach z jego muzyczną formą i szczęściem do doboru muzyków bywało różnie, choć z pewnością udział w formacji VSOP Herbie Hancocka należy uznać za udany. Ostatni album nagrał z okazji 70 urodzin w 2008 roku, na krótko przed śmiercią.
„Goin’ Up” to chronologicznie druga na liście solowych płyt Freddie Hubbarda. Album nagrany w studiu Rudy Van Geldera w Englewood Cliffs. Gwiazdorski skład może wydawać się niezwykły i sensacyjny dla debiutującego w Nowym Jorku artysty, ale Hank Mobley, McCoy Tyner, Paul Chambers i Philly Joe Jones w tym czasie nagrywali dla Blue Note wiele albumów i dla nich była to kolejna z licznych sesji w doskonale znanym wszystkim studiu. W 1960 roku w Englewood Cliffs niemal co tydzień powstawały jazzowe arcydzieła.
Hubbard uwielbiał grać dużo i mocno, co w konsekwencji doprowadziło go w latach dziewięćdziesiątych do nieuleczalnej choroby warg i praktycznie uniemożliwiło dalsze występy. Choć jego pierwszym idolem był Chet Baker, a karierę rozpoczynał, kiedy największymi byli Miles Davis i Dizzy Gillespie, Hubbard szybko wypracował rozpoznawalne brzmienie stając się klasykiem hard-bopu, porównywalnym jedynie z Cliffordem Brownem i Bookerem Little – muzykami, którzy zmarli zanim na dobre rozpoczęły się ich kariery.
W zasadzie wszystkie płyty Freddie Hubbarda nagrane dla Blue Note pomiędzy 1960 i 1965 rokiem są zwyczajnie genialne, jednak to właśnie „Goin’ Up” dzięki udziałowi Hanka Mobleya wydaje się być najciekawszy. Hank Mobley nie jest może z dzisiejszej perspektywy muzykiem tak ważnym, jak inni saksofoniści, z którymi w tym czasie nagrywał Hubbard – Wayne Shorter, Jimmy Heath, Eric Dolphy czy Joe Henderson. Jest jednak najbliższy stylistycznie samemu Hubbardowi. Obaj nawzajem się nakręcają, tworząc przy okazji wzorzec hard-bopowego albumu, szczególnie we fragmentach granych w szysbszych tempach, choć istnienie hard-bopowych ballad potwierdzają takie nagrania jak „I Wished I Knew”, a połączenie najwyższej klasy swingu z nowoczesną improwizacją nigdzie nie jest widoczne tak dobrze, jak w kompozycji innego klasyka gatunku – Kenny Dorhama „Karioka”.
RadioJAZZ.FM poleca!
Rafał Garszczyński
Rafal[malpa]radiojazz.fm
- Asiatic Raes
- The Changing Scene
- Karioka
- A Peck A Sec.
- I Wished I Knew
- Blues For Brenda
Freddie Hubbard
Goin’ Up
Format: CD
Wytwórnia: Blue Note / Capitol
Numer: 724385938023
Freddie Hubbard – tp,
Hank Mobley – ts,
McCoy Tyner – p,
Paul Chambers – b,
Philly Joe Jones – dr.
