To drugi autorski album Coltrane’a. Został nagrany 15 września 1957 roku. Płyta, oprócz tego, że jest to dzieło w pełni autorskie, tzn. od doboru muzyków począwszy, a na przygotowaniu materiału – z jednym wyjątkiem („I'm Old Fashioned”) – skończywszy jest w zasadzie jednym nagranym dla wytwórni Blue Note albumem firmowanym jego nazwiskiem. Album został zrealizowany w momencie zwrotnym w życiu Coltrane – po wyrzuceniu go przez Milesa Davisa z Kwintetu podjął udaną próbę wyjścia z nałogu narkotycznego i alkoholowego, czemu towarzyszyła przemiana duchowa.
John Coltrane, Blue Train (1957, Blue Note BLP 1577)
Album pod względem stylistycznym mieści się pomiędzy muzyką Charliego Parkera a hard bopem, jednak wyraźnie zaznaczają się już na nim pierwsze próby nowych rozwiązań harmonicznych (tzw. Coltrane changes), które znajdują wyraz w komplikujących się improwizacjach. Artysta w pełni rozwinie te pomysły nagrywając już niespełna 3 lata później jeden ze swoich najsłynniejszych albumów – Giant Steps. Płyta posiada także inne oblicza – liryczne i balladowe ujawniające się w interpretacji standardu zatytułowanego „I'm Old Fashioned” i bluesowe, choć to potraktowane nieortodoksyjnie – czy to przez użycie rzadko występującego w tradycyjnie bluesowych składach puzonu (Curtis Fuller), czy też w utrzymanym w szybkim tempie 32 taktowym „Locomotion”.
Płyta jest najbardziej znana z tytułowego utworu „Blue Train”, pierwszej sławnej kompozycji Coltrane’a. Oprócz tego nagrania zawiera także najpopularniejsze tematy Coltrane’a wykorzystywane – jak twierdzi Paweł Brodowski – na jam sessions („Lazy Bird” i „Moment's Notice”). Ponadto, na uwagę zasługuje także fakt, iż „Blue Train” jest jednym z nielicznych nagrań Coltrane’a z puzonem.
Album został nagrany w znakomitym składzie, dwóch muzyków – Paul Chambers i Philly Lee Jones – było członkami Kwintetu Milesa Davisa. Dla Curtisa Fullera udział w nagraniu tej płyty był – jak się zdaje – oprócz licznych nagrań z Lee Morganem i Freddie Hubbardem jego najbardziej znanym dokonaniem muzycznym. Lee Morgan – w tytułowym utworze – wykonał jedną ze swoich najbardziej rozpoznawalnych solówek.
Album Blue Train nie tylko wskazuje kierunek, w którym John Coltrane podąży, ale także pozwala zaliczyć go do czołowych saksofonistów tenorowych tamtych czasów.
Materiał opublikowany w numerze magazynu JazzPRESS z października 2011 r. - format pdf i mobi.
-
Blue Train – 10:43
- Moment”s Notice – 9:10
- Locomotion – 7:14
- I”m Old Fashioned (Jerome Kern) – 7:58
- Lazy Bird – 7:00
Wszystkie kompozycje autorstwa Johna Coltrane, z wyjątkiem
nagrania nr 4.
Reedycja albumu zatytułowana The Ultimate Blue Train (1997, Blue Note CDP 7243 8 53428-2 format CD) zawiera niepublikowane, alternatywne
wersje dwóch utworów:- Blue Train (wersja alternatywna) – 9:58
- Lazy Bird (wersja alternatywna) – 7:12
oraz – jak na swoje czasy – dość rewolucyjną zawartość
multimedialną.
Muzycy:
John Coltrane – tenor saxophone,
Paul Chambers – double bass,
Kenny Drew – pianoCurtis Fuller – trombone,
Philly Joe Jones – drums.
