Trio Keitha Jarretta z Gary Peacockiem i Jackiem DeJohnette to zespół doskonały. Ich interpretacje jazzowych standardów mogą uchodzić za wzorcowe i powinny być przedstawiane studentom muzyki jako punkt odniesienia. W 1994 roku muzycy grali przez trzy wieczory w Blue Note w Nowym Jorku. Obszerny, a być może nawet kompletny zapis tych trzech koncertów ukazał się kilka miesięcy później w postaci pudełka 6 płyt kompaktowych pod tytułem Keith Jarrett At The Blue Note - The Complete Recordings.

ECM to wytwórnia, która nie wydaje zbyt często takich obszernych wydawnictw. To w świecie jazzu rzecz spotykana naprawdę nieczęsto. Są oczywiście na rynku przeróżne wielopłytowe wydawnictwa kompilacyjne, jednak wydanie serii koncertów zagranych dzień po dniu w tym samym składzie na 6 płytach, to naprawdę wydarzenie niezwyczajne. Z tych znaczących i równie wysoko ocenianych przypominam sobie spacerując między własnymi półkami jedynie Live At The Plugged Nickel Milesa Davisa i Cote d'Azur Concerts Elli Fitzgerald i Duke Ellingtona oraz The London House Sessions Oscara Petersona. Nie liczę rzeczy zebranych z kilku lat, nawet jeśli zagranych w tym samym miejscu. W tej kategorii zdecydowanie wygrywa The Complete Miles Davis At Montreux 1973-1991 i 20 genialnych płyt, choć konkurencja jest ostra.

W chwili wydania tego zestawu w 1995 roku trio miało już na swoim koncie 10 albumów z jazzowymi standardami, a do dziś ukazało się ich kolejne 10, a może więcej. Czy to, aby nie za dużo? To przecież proste, klasyczne jazzowe trio grające standardy. Dlaczego wydawcy zdecydowali się wydać 7 godzin muzyki w jednym pudełku sprzedawanym za niezbyt promocyjną cenę, której dotkliwość pamiętam do dzisiaj, choć minęło 25 lat?

Czy w te dni w nowojorskim Blue Note działo się coś wyjątkowego? Raczej nie, to były zwyczajne koncerty, choć z perspektywy Blue Note trochę inne, bo w czasie występów ponoć nie mogli swojej pracy wykonywać kelnerzy. Czy trio zagrało jakoś szczególnie lepiej, niż na innych koncertach wydanych na innych płytach – raczej nie, zagrali tak samo dobrze. Jakość realizacji technicznej też jest ponadprzeciętna, to dotyczy większości płyt Jarretta dla ECM, może z wyjątkiem, co jest pewnym paradoksem, jego chyba najbardziej popularnej płyty solowej – The Koln Concert. Czy repertuar był jakiś szczególnie niepowtarzalny – też nie, niektóre utwory nawet powtarzają się kilka razy, choć za każdym razem zagrane nieco inaczej.

Czy jakaś szczególna improwizacja udała się w sposób nadzwyczajny – nie, choć w zasadzie tak, wszystkie się udały nadzwyczajnie, jak w przypadku wszystkich koncertów tria – tych które znam z płyt i tych, które widziałem na żywo. Te niewydane można zresztą spokojnie wydawać co jakiś czas, z pewnością znajdą nabywców.

Zastanawiałem się chwilę, czy nie wskazać, wspierając jakimś technicznym opisem któregoś z utworów, jednak szybko z tego zrezygnowałem, bo zrobiło się późno, kiedy zrozumiałem, że przypomnienie tego 7 godzinnego wydawnictwa będę musiał raczej rozłożyć sobie na dwa wieczory, choć może dla zachowania realizmu warto poświęcić na całość 3 wieczory, bowiem materiał w taki właśnie sposób został zarejestrowany. Trio Keitha Jarretta było genialne, raczej nie przypuszczam, żeby powstały nowe nagrania, choć zapewnie w archiwach Jarretta, albo Manfreda Eichera jest jeszcze mnóstwo nagranych koncertów, to wydawnictwo z koncertami z Blue Note jest najlepsze przez swoją kompletność i obszerność materiału. Za pomocą tej paczki płyt można udowodnić każdemu niedowiarkowi, że prosto nie znaczy nudno i że można słuchać godzinami dobrze znanych melodii z wielką przyjemnością.

Koncerty zarejestrowane na tych płytach odbyły się w początkach czerwca 1994 roku, więc dziś jest dobry czas, żeby przypomnieć sobie tą niezwykłą muzykę z okazji może nierównej, ale jednak rocznicy, tym bardziej, że niedawno ECM wznowiło to od jakiegoś czasu niedostępne wydawnictwo.

Dylemat czy Jarrett-Peacock-DeJohnette to trio ciekawsze niż moje ulubione – Evans-LaFaro-Motian nie jest możliwy do rozstrzygnięcia. To inne epoki, a poza tym muzyka to nie sport i warto cieszyć się nagraniami obu tych wybitnych zespołów, a z racji chronologii to w muzyce Jarretta wielu dopatruje się inspiracji Evansem, choć to wcale nie wstyd znać twórczość wielkiego mistrza.

RadioJAZZ.FM poleca! / Rafał Garszczyński - Rafal[malpa]radiojazz.fm

CD1: Friday June 3rd 1994 1st Set

1. In Your Own Sweet Way
2. How Long Has This Been Going On?
3. While We're Young
4. Partners
5. No Lonely Nights
6. Now's The Time
7. Lament

CD2: Friday June 3rd 1994 2nd Set

1. I'm Old Fashioned
2. Everything Happens To Me
3. If I Were A Bell
4. In The Wee Small Hours Of The Morning
5. Oleo
6. Alone Together
7. Skylark
8. Things Ain't What They Used To Be

CD3: Saturday June 4th 1994 1st Set

1. Autumn Leaves
2. Days Of Wine And Roses
3. Bop Be
4. You Don't Know What Love Is / Muezzin
5. When I Fall in Love

CD4: Saturday June 4th 1994 2nd Set

1. How Deep Is The Ocean?
2. Close Your Eyes
3. Imagination
4. I'll Close My Eyes
5. I Fall In Love Too Easily
6. The Fire Within
7. Things Ain't What They Used To Be

CD5: Sunday June 5th 1994 1st Set

1. On Green Dolphin Street
2. My Romance
3. Don't Ever Leave Me
4. You'd Be So Nice To Come Home To
5. La Valse Bleue
6. No Lonely Nights
7. Straight No Chaser

CD6: Sunday June 5th 1994 2nd Set

1. Time After Time
2. For Heaven's Sake
3. Partners
4. Desert Sun
5. How About You

Keith Jarrett Keith Jarrett At The Blue Note - The Complete Recordings

Format: 6CD - Wytwórnia: ECM - Data pierwszego wydania: 1995 - Numer: 731452763822

• Keith Jarrett – p,
• Gary Peacock – b,
• Jack DeJohnette – dr.