Joyful Noise Recordings, 2020
W maju 2020 roku amerykański zespół Deerhoof wydał swój piętnasty studyjny album. Jeszcze nie wszystkie serwisy zdążyły zachwycić się Future Teenage Cave Artists, kiedy muzycy zapowiedzieli już nową produkcję – rejestrację koncertu z 17 lutego 2018 roku w nowojorskim klubie Le Poisson Rouge. Na nagłą premierę wpływ miały protesty po śmierci George’a Floyda, gdyż dochód ze sprzedaży ma wesprzeć ruch Black Lives Matter.
Nawet jeśli JazzPRESS jest magazynem otwartym na różne nurty, to pojawienie się na jego łamach wydawnictwa zespołu punkrockowej awangardy może niektórych dziwić. Gdy jednak wyczeka się początkowe szesnaście minut opisywanego wydawnictwa, to zrozumie się, jaka jest szczególna wartość tej płyty. Właśnie wtedy do aktualnych członków grupy: Satomi Matsuzaki (wokal, gitara basowa), Eda Rodrigueza (gitara elektryczna i basowa), Johna Dietericha (gitara elektryczna) i Grega Sauniera (perkusja) dołącza bowiem legenda improwizacji – Wadada Leo Smith (trąbka). Nie chciałbym tym samym sugerować, by entuzjaści jazzu ostentacyjnie pominęli fragmenty pozbawione obecności trębacza. Wręcz przeciwnie, to kawał świetnego, energicznego grania, w którym gitarowe riffy łagodzi charakterystyczny głos japońskiej wokalistki. Deerhoof prezentuje przekrój swojej dyskografii od debiutanckiej The Man, the King, the Girl (1997), aż po najaktualniejszą wówczas Mountain Moves (2017).
Nie ulega jednak wątpliwości, że to wspólne fragmenty ze Smithem budzą duże zainteresowanie, podobnie jak elektryzowały publiczność na widowni i samych muzyków. Zdaniem Sauniera, „jednym z ciekawszych aspektów grania na scenie jest nieprzewidywalność. To właśnie oznaczało dla nas granie z Wadadą” (mat. prasowe). Warto podkreślić, że nie jest to pierwsza taka kooperacja zespołu, wcześniej współpracował on z tak nietuzinkowymi artystami jak Matana Roberts i Anthony Braxton.
Trębacz udziela się w pięciu utworach, począwszy od kompozycji Snoopy Waves. Ciekawie obserwuje się go podczas tego utworu – początkowo w milczeniu bada serwowane przez zespół melodie, wtrąca po chwili parę nieśmiałych dźwięków, by zaraz na dobre rozkręcić swoją improwizację, wchodząc w rolę frontmana kapeli. Im dłużej przebywa na scenie, tym odważniej odpowiada na poczynania partnerów, zwłaszcza gdy, jak w Breakup Songs czy Flower, musi odnaleźć się wśród bardziej agresywnych tonów. Utwory budowane są na kontraście pomiędzy elektryczną grą Deerhoof a akustyczną Smitha, co prowadzi do porywających dialogów, najciekawszych, gdy trąbka odpowiada na wokal. Punkowe szaleństwo trwa do ostatniej kompozycji Mirror Monster, kiedy muzycy zwalniają tempo, zapuszczając się w inne niż dotąd, zdecydowanie bardziej nostalgiczne rejony.
Ciekawą korelację znajdujemy w tytule płyty. Stanowiący go fragment wiersza Walta Whitmana I Sing The Body Electric zespół Weather Report wykorzystał do zatytułowania drugiego krążka z 1972 roku. W obu przypadkach przesłanie utworu wybrzmiewa równie mocno. Poemat wyraża podziw dla ludzkiego ciała, niezależnie od płci, rasy czy przekonań, podkreślając humanitarną równość i wolność jednostki. Robert Hurwitz na okładce płyty gigantów fusion napisał: „Weather Report znieśli bariery ludzkiej komunikacji, tak by każdy głos mówił samodzielnie, równocześnie pozostając wspólnotą”. Mijają kolejne dekady, a Ameryka (i świat w ogóle) nieustannie powiela błędy przeszłości, dzieląc społeczeństwo na lepszych i gorszych. Działo się tak za życia pisarza, w latach siedemdziesiątych, i dzieje się niestety obecnie. Choć to przykra refleksja, ale właśnie w tych chwilach muzyka udowadnia swoją największą siłę. Stanowi wyjątkowe medium, łączące ludzi niezależnie od dzielących ich różnic – zarówno gatunkowych, jak i społecznych.
Autor: Jakub Krukowski
