Jednym z bardziej irytujących zjawisk we współczesnej kulturze jest brak zgodności reklamy, zachęcającej do zapoznania się z dziełem, z jego rzeczywistą treścią. Zaciekawiony wywiadem, jakiego udzielił Krzysztof Zanussi dziennikarzowi Onetu, w którym opowiadał o swoim najnowszym filmie Eter, wybrałem się wczoraj na nocny seans. Film, który miał być rozważaniem na temat zbrodniczych możliwości manipulowania człowiekiem, jakie daje współczesna nauka, nawet przez dziesięć sekund nie traktował o tym, o czym mówił Krzysztof Zanussi, zachęcając do pójścia do kina.
Szczęśliwie, słuchając najnowszej płyty Jorgego Rossy’ego, nie będziemy mieli tego typu rozterek. Beyond Sunday, reklamowany jako wspaniały i dopracowany album jazzowy z udziałem znakomitych muzyków, takim jest w istocie. Problemem jest raczej ujęcie w słowa tego, co z natury słowem nie jest, czyli świata dźwięków.
Przeszukując zasoby internetu w poszukiwaniu materiałów na temat najnowszej płyty Jorgego Rossy’ego, nie znalazłem ani jednego tekstu traktującego o samej muzyce. Można sporo przeczytać o biografii, dyskografii, relacjach zawodowych, natomiast o muzycznej czy estetycznej stronie Beyond Sunday ani słowa. Szkoda, ponieważ czasem lubię porównać cudze opinie ze swoimi.
Przy pierwszym słuchaniu album sprawia wrażenie „muzyki tła” z dobrego klubu jazzowego i nie wymaga specjalnej uwagi. Jednak słuchając płyty po raz kolejny, zaczynamy stopniowo dostrzegać klimat, warsztat i maestrię wykonawców. To nie jest przypadkowe nagranie z klubowego jam session. W tej muzyce usłyszymy doświadczenie, spokój i solidnie dopracowane kompozycje.
Odnosząc się kolejno do każdego z wykonawców na pierwszym miejscu wypada wymienić lidera. Jorge Rossy – perkusista, pianista i wibrafonista – posiadł wyjątkową umiejętność łączenia harmonii, tkwiącej w fortepianie, z perkusyjnym podejściem do rytmu. Jego gra na wibrafonie to nie tylko suma jednego i drugiego, ale jest ona równocześnie klimatyczna, co można usłyszeć choćby w tytułowym Beyond Sunday. Potrafi także znakomicie współpracować z gitarzystą Jaume Llombartem, w czasie naprzemiennego akompaniamentu. Jego ładne improwizacje w Introspection i Joe’s Dream to może nie Mike Mainieri ze Steps Ahead, ale i muzyka Vibes Quintet to zupełnie inna stylistyka.
Genialnie na płycie gra legenda perkusji Al Foster. Muzyk Milesa Davisa, Herbiego Hancocka czy Joe Henderson’a. Nienaganny stylistycznie, dysponujący niebywałą lekkością, a jego krótkie cztero- lub dwutaktowe solówki w Joe’s Dream to majstersztyk, łączący time z techniką.
Nie mniejsze uznanie należy się saksofoniście Markowi Turnerowi. Saksofon tenorowy to trudny i specyficzny instrument, który, podobnie jak wiolonczela, wymaga perfekcyjnego podejścia do barwy. Turner potrafi grać ładnym dźwiękiem, a jego nienaganna technika słyszalna jest na przykład w: Introspection, Sativa czy Trust.
Doug Weiss na kontrabasie i grający na gitarze Jaume Llombart to muzycy drugiego planu, uzupełniający barwę, rytm i harmonię. Statyczny, rytmizujący kontrabas oraz delikatnie brzmiąca gitara, celnie operująca synkopami, wprowadzają spokój i bazę dla pozostałych muzyków. Próbki improwizacji Weissa i Llombarta usłyszymy na przykład w kończącym płytę Sleepin’ In.
Muzyka Vibes Quintet nie należy do gatunku muzyki ilustracyjnej, toteż trudno w podsumowaniu zawrzeć odniesienia do innych dziedzin sztuki. Beyond Sunday to muzyka jazzowa ściśle związana z klimatem miasta, pewien rodzaj „subkultury”, specyficznego klimatu, który można znaleźć tylko w dobrych klubach jazzowych. Bywalcom takich miejsc przypomni nastrój i dostarczy satysfakcji z obcowania ze znakomitymi artystami, pozostałym uprzyjemni czas, a może i zachęci do wyjścia z domu na koncert połączony z odprężającą konsumpcją.
Tekst ukazał się w magazynie JazzPRESS 1/2019
