Kameralne projekty muzyczne lubię najbardziej. Po takie płyty sięgam zawsze w pierwszej kolejności, a kiedy w nagranie zaangażowany jest muzyk, którego znam i lubię, kolejka płyt oczekujących na przesłuchanie ulega nagłemu przearanżowaniu. Synesthesia spełnia wszystkie wymienione warunki, więc szybko znalazła miejsce w moim odtwarzaczu.

Z amerykańskim pianistą mieli już Państwo okazję się spotkać przy okazji jego ubiegłorocznego koncertu w Gdańsku i wywiadu publikowanego przez JazzPRESS (JazzPRESS 5/2017). Thomas Fonnesbæk to z kolei muzyk z czołówki kopenhaskiej sceny jazzowej. Duński kontrabasista – dla którego to już trzecia w ostatnich latach duetowa płyta – wspominał, że talent Justina Kauflina zachwycił go od pierwszego spotkania i był pewien, że współpraca z nim będzie niezwykle cennym i niezapomnianym przeżyciem. Nagrana w czerwcu 2017 roku płyta udowadnia, że te przewidywania się spełniły. Artystów połączyło podobne spojrzenie na muzykę, ale także przywołana w tytule albumu synestezja – zdolność „barwnego słyszenia” – którą obaj się cechują.

Pięć kompozycji Fonnesbæka, dwie Kauflina, a także klasyki Cole’a Portera, Oscara Petersona oraz Lennona i McCartneya. Początek tytułowej Synestezji sugeruje, że to kontrabas będzie pełnił rolę wiodącą, ale już w połowie utworu pianista wspaniałą, długą solówką, koryguje te przewidywania. W Semiosis niemal całe pięć i pół minuty to jeden długi popis Kauflina. Bas wysuwa się z kolei na pierwszy plan w Nigerian Marketplace. I choć mamy na płycie kilka utworów spokojnych – w tym przepiękną wersję beatlesowskiej piosenki For No One – to cały album pozostawia wrażenie dość dynamicznego. Synesthesia to idealny przykład muzycznej symbiozy. Godzina z dwoma klasowymi instrumentalistami, melodyjnymi utworami, radością z gry i z jej słuchania. Do postawienia na półce „pure jazz”.

autor: Krzysztof Komorek

tekst ukazał się w JazzPRESS 01/2018