fot. mat.prasowe
Jymie Merrit wspierał swoją grą na basie legendy jazzu, jego nazwisko można odnaleźć na historycznych albumach. Samodzielne przedsięwzięcia Merrita miały jednak niewielki zasięg, ograniczony do rodzinnej Filadelfii. Basista zmarł 10 kwietnia z powodu choroby nowotworowej.
Jymie Merrit urodził się 3 maja 1926 roku. Już na przełomie lat czterdziestych i pięćdziesiątych dołączył do grupy jednego z prekursorow nurtu nazywanego dirty bluesem Bulla Moose’a Jacksona. Kierunek ten zyskał swoją nazwę z powodu przełamywania tabu obyczajowego i – biorąc pod uwagę kontekst tamtych czasow – niezwykle odważnego wykorzystywania wulgaryzmow w warstwie tekstowej. Wtedy w Stanach Zjednoczonych groziło to poważnymi kłopotami. Takie zjawiska kulturowe przygotowywały grunt pod mającą wkrotce nadejść rewolucję obyczajową. Jednocześnie grając w tym zespole, Jymie Merritt wprowadzał inną rewolucję, o bardziej długotrwałych konsekwencjach – był on pionierem basu elektrycznego i już w 1949 roku zastosował jeden z pierwszych elektrycznych wzmacniaczy basowych firmy Ampeg.
Następnym etapem w biografii basisty była gra w zespole B.B. Kinga w latach 1955-1957. Najważniejsze lata w karierze Merritta przypadają na okres 1957-1962, kiedy był stałym kontrabasistą w zespole Jazz Messengers Arta Blakeya. Wiele osob uważa, że to był najlepszy czas dla zespołu Blakeya, czego dowodem są takie albumy, nagrane z udziałem Meritta, jak: Moanin' z roku 1959, Big Beat z 1960, Night in Tunisia z 1961, The Freedom Rider nagrany także w 1961 roku, ale wydany w roku 1964, Art Blakey!!!!! Jazz Messengers!!!!! z 1961 oraz Mosaic z 1962 roku. Co ważne, w owym czasie w składzie Messengersow grali obok basisty tak wybitni muzycy, jak Lee Morgan, Wayne Shorter i Curtis Fuller. Jazz Messengers z Jymiem Merrittem w swoim składzie nagrali muzykę do filmu Les Liaisons dangereuses (Niebezpieczne związki) z 1959 roku, ktory wyreżyserował Roger Vadim. Był to jeden z ostatnich filmow z udziałem Gerarda Philipe’a (zmarłego wkrotce po pre mierze) oraz kolejny film z muzyką jazzową, w ktorym zagrała Jeanne Moreau (po Ascenseur pour l'échafaud, z muzyką skomponowaną i zagraną przez Milesa Davisa). W filmie jedną z drugoplanowych rol zagrał też słynny pisarz Boris Vian.
Z nieznanych dzisiaj powodow Merritt musiał w 1962 roku zakończyć grę w zespole Blakeya, ale przyjaźnie muzyczne, jakie zawarł, zaowocowały udziałem w nagraniach wielu ważnych płyt, między innymi Curtisa Fullera South American Cookin' i Soul Trombone, Lee Morgana Live at the Lighthouse i Lee Morgan oraz Wayne’a Shortera Wayning Moments. Jymie Merritt w czasie swej wieloletniej kariery grał także między innymi w zespołach Cheta Bakera, Dizzy’ego Gillespiego i Maxa Roacha. Merritt był też uzdolnionym kompozytorem, do historii przeszły przede wszystkim jego utwory Nommo (uzyskał nagrodę krytykow pisma DownBeat jako kompozycja jazzowa roku 1966) i Absolutions.
W 1962 roku założył w Filadelfii formację Forerunners, z ktorą wypracował swoje własne podejście do muzyki i ktorą, z przerwami, prowadził do początku tego tysiąclecia. Pomimo tego, że mało kto o nim w ostatnich latach pamiętał, Jymie Merritt przeszedł do historii dzięki wielkim albumom, na ktorych można posłuchać jego gry.
Autor Cezary Ścibiorski
