Lakeland Records, 2021

Szwajcarsko-niemieckie trio Weichplast: Monski (aka Simon Schorndanner) – głos i saksofon, Azehaha (aka Noah Punkt) – elektryczna gitara i gitara basowa oraz Notger Luden (aka Clemens Litschko) – perkusja, to grupa sięgająca do tradycji free jazzu przefiltrowanej jednak przez estetyczną wrażliwość muzyki rockowej – szczególnie tej wyrastającej z doświadczeń hardcore’u w zakresie amplifikowanej elektrycznie ekspresji i skondensowanej formy muzycznej (dwie lub trzy minuty na utwór to niewiele czasu w świecie jazzowej improwizacji).

Muzycy Weichplast nawiązują jednak równie chętnie do tzw. jazz poetry uprawianej w latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych XX wieku przez twórców z kręgu Beat Generation (Jack Kerouac, Kenneth Patchen) oraz autorów afroamerykańskich (Amiri Baraka, Henry Dumas), mającej na celu tworzenie na poły improwizowanych utworów poetyckich inspirowanych jazzowym akompaniamentem w bezpośredniej interakcji ze słuchaczami i muzykami. Całość jest zatem formą niezwykle ekspresyjną, sonorystyczne poszukiwania muzyków stają się kontrapunktami dla głosu niosącego poetycki tekst, a hałaśliwe improwizacje zbudowane na wyrazistej, rockowej rytmice przeplatają się z kameralnymi fragmentami lirycznych, stonowanych i oszczędnych, partii saksofonu, choć – zaznaczmy – jest to liryzm zrodzony właśnie z ducha free, odległy od konwencjonalnej formuły jazzowej ballady.

Pierwszy album tria Weichplast to płyta ciekawa, choć wymagająca od słuchacza chwili skupienia i odrobiny zaufania, bo choć dawno już minęły czasy, w których karkołomne fuzje hardcore-free-jazz-rocka mogły kogoś szokować, to dziś dużo trudniej jest przykuć uwagę odbiorcy samym stylistycznym mezaliansem czy sonorystycznym ekscesem. Przesłuchawszy Rattenplage wegen Megahitze, sądzę, że warto obdarzyć go takim właśnie zaufaniem, pozwalając wybrzmieć frazom zrodzonym w niepokornej wyobraźni muzyków.

Dariusz Brzostek