Jewel City Jazz, 2019
Sześć lat od wydania ostatniego albumu „What I See”, pod koniec maja tego roku, pochodząca ze słonecznej Kalifornii Judy Wexler zaprezentowała nowy krążek – „Crowded Heart”. To piąta płyta w dyskografii wokalistki. Nie znajdziemy tu XX-wiecznych jazzowych standardów, piosenek pochodzących z Broadwayu czy „Great American Songbook”, nie usłyszymy francuskich chansons czy brazylijskich dźwięków. Wexler i jej team nie mieli łatwego zadania. Przygotowali konceptualną mozaikę złożoną z songów napisanych w XXI wieku, które można uznać za nowe standardy wokalistyki.
„Crowded Heart” to antologia dziesięciu piosenek, które powstały kilka lub kilkanaście lat temu, a jednal już, zdaniem wokalistki, można określać jako ponadczasowe. Wexler współprodukowała płytę wraz ze swoim wieloletnim muzycznym partnerem, wspaniałym pianistą Alanem Pasquą (nagrał kilka albumów z Dylanem, Santaną, uczestniczył w trasach Raya Charlesa, Arethy Franklin oraz Eltona Johna). W sesji brali udział znakomici instrumentaliści związani z Zachodnim Wybrzeżem. Są wśród nich starzy przyjaciele artystki, pojawia się też kilka nowych nazwisk.
Pasqua zasiadł za fortepianem, na gitarze gra wyśmienity Larry Koonse, Polak Darek Oles Oleszkiewicz (sideman na płytach Agi Zaryan, Brada Mehldaua, Anny Marii Jopek) to z kolei stały kontrabasista Wexler. W saksofon altowy dmie młody dobrze rokujący Josh Johnson, który już ma na swym koncie współpracę z Esperanzą Spalding i Waynem Shorterem. Na flecie słyszymy Boba Shepparda, na perkusji pochodzącego z Wenezueli Aarona Serfaty’ego, a na wiolonczeli Stefanie Fife.
Album rozpoczyna piękna wersja piosenki „Circus Life” napisanej przez brazylijską pieśniarkę Lucianę Souzę oraz Larry’ego Kleina. Utwór ten znalazł się na płycie „Tide” Souzy z 2009 roku. Wexler śpiewa tę sambę ciepłym, witalnym, miękkim tembrem. Maluje głosem historię o przewrotności życia, złożoności meandrów współczesnego świata. Szczególnie utkwiła mi w pamięci fraza: „Don’t make me beg you for a smile/ I feel like I’m in „Kafka’s <
„Parisian Heartbreaker” to z kolei track należący do Kurta Ellinga, napisany wespół z Richardem Galliano. Na „Crowded Heart” poznajemy wersję wzbogaconą o pierwiastek żeński. Tęskny song o utraconej miłości. Tytułowy utwór napisała duńska diva Sinne Eeg, która umieściła go na płycie „Face The Music” z 2014 roku. Traktuje on o zakończeniu relacji miłosnej z żonatym mężczyzną. Podmiot liryczny zdaje sobie sprawę, że rola tej trzeciej, kochanki nie jest dlań odpowiednia. Słodko-gorzki, przewrotny utwór prowokuje do refleksji. Wersja Kalifornijki jest łagodniejsza w wymowie. Następująca po tym rozliczeniowym songu pieśń „Painted On Canvas” to jedna z najlepszych piosenek w dotychczasowym dorobku Gregory’ego Portera.
Ucieszyło mnie w tym zestawie standardów XXI wieku dzieło jednej z moich ukochanych współczesnych amerykańskich wokalistek – René Marie. To jedna z dam jazzu, która bardzo późno debiutowała, ale każda z jej płyt jest warta uwagi. Wexler wybrała „Take My Breath Away” z repertuaru tej nominowanej do Grammy artystki. Wersja tej piosenki na „Crowded Heart” ma charakter intymnego wyznania, zaśpiewanego zwiewnie i seksownie. Lubię jej eteryczny szept.
Kołysanka Stars pierwotnie nosiła tytuł „Endless Stars”, napisał ją utytułowany pianista Fred Hersch, Brytyjka Norma Winstone dopisała do tej kompozycji słowa. Judy Wexler zakochała się w niej. Zupełnie jej się nie dziwię! „Crowded Heart” zamyka zmysłowe „And We Will Fly”. To wysmakowana interpretacja.
Niewątpliwie „Crowded Heart” to piękny i spójny album. Współczesne standardy w ujęciu wokalistki z Los Angeles brzmią świeżo, emocjonalnie i osobiście. Utwory te otrzymały nowy koloryt. Judy Wexler zasługuje na większy rozgłos na Starym Kontynencie. Jestem pewien, że omawiane tu wydawnictwo do tego się przyczyni, a artystka ta będzie częściej zapraszana na europejskie festiwale i sceny.
autor: Piotr Pepliński
