Urodzili się: jeden z najwybitniejszych perkusistów jazzu nowoorleańskiego Baby Dodds, pianista i kompozytor Ray Bryant, trębacz, flugelhornista, kornecista, kompozytor i bandleader Woody Shaw.
1898 - urodził się perkusista Baby Dodds (właściwie Warren Dodds). Jako nastolatek pobierał lekcje gry na perkusji, a umiejętności szlifował w orkiestrach marszowych podczas parad ulicznych. Zawodowo pojawił się na scenie w formacjach Bunka Johnsona, Williego Hightowera, Papy Celestina, Fate’a Marable’a oraz w zespole „Kinga” Olivera. Od 1924 r. współpracował z formacjami kierowanymi m. in. przez Honore’a Dutrey’a, Freddiego Kepparda i swojego starszego brata Johnny’ego. Grywał i występował z Mezzem Mezzrowem, Artem Hodesem, Miffem Mole’em, Nattym Dominigue. Dodds uznawany jest za jednego z najwybitniejszych perkusistów jazzu nowoorleańskiego. Był pierwszym i najważniejszym wzorem dla Dave’a Tougha. Zmarł 14 lutego 1959 r.
1931 - urodził się pianista i kompozytor Ray Bryant. Wraz z bratem Tomym założył grupę Bryant Brothers, która otrzymała etat w filadelfijskim Blue Note Club, występując wraz z Charliem Parkerem i Milesem Davisem. Dzięki tym postaciom świata muzyki Ray Bryant był zapraszany do nagrywania płyt z wieloma wykonawcami począwszy od Milesa Davisa po Sonny’ego Rollinsa i Carmen McRae. Występował w Village Vanguard (1959), a rok później, jako kompozytor, niespodziewanie osiągnął sławę piosenką „Little Suise”. Inne znane jego kompozycje to „Cubano Chant” i „Slow Freight”. Ray Bryant początkowo był pod wpływem Teddy’ego Wilsona, lecz późnej opierając się na elementach gospel, stworzył bardziej nowoczesny i spontaniczny styl. Wiele nagrywa i występuje zarówno w roli sidemana, jak i z własnym triem. Dowodem na to, iż pianista z czasem nabrał szlachetności i jazzowego polotu jest album Through The Years (1992).
1944 - urodził się trębacz, flugelhornista, kornecista, kompozytor i bandleader Woody Shaw. Naukę gry na trąbce podjął w wieku 11 lat. Szybko osiągnął poziom, pozwalający mu na wspólną grę z odwiedzającymi miasto jazzmanami. Po opuszczeniu szkoły znalazł się w Nowym Jorku, gdzie występował w zespołach z Williem Bobo, Chickiem Coreą i Joem Farrellem. W 1963 roku poznał tam Erica Dolphy'ego i wziął udział w nagraniu albumu Iron Man (1963). Rok później Dolphy zaproponował Shawowi przyłączenie się do zespołu przygotowującego się do koncertów w Europie. Zanim doszło do realizacji trasy koncertowej, Dolphy zmarł. Mimo tego Shaw wyjechał do Europy i przez pewien czas grał w zespole Nathana Davisa oraz we francuskich grupach Kenny’ego Clarke’a, Johnny’ego Griffina, Arta Taylora i Buda Powella. W połowie lat 60. wrócił do USA w towarzystwie Horace’a Silvera i nagrał The Cape Vardean Blues (1965) oraz The Jody Grind (1966), nawiązał też współpracę z McCoyem Tynerem (1968), Jackiem McLeanem (1967), Andrew Hillem (1969) i Artem Blakey’em. Przez dwa lata grał w zespole Maxa Roacha (1968-1969). W 1970 r. założył kwintet z Joem Hendersonem i podjął współpracę (1971-1972) z Artem Blakeyem oraz Bobbym Hutchersonem. Doskonale odnalazł się w kwintecie Louisa Hay’esa (1975), zespołach Cartera Jeffersona, Stafforda Jamesa i Victora Lewisa. Ponownie związał się z Coreą i Blakey’em, a jego grupa wspierała Dextera Gordona w nagraniu The Homecoming (1976). Na początku lat 80. Shaw w nowych grupach zaprezentował inne nowocześniejsze spojrzenie na hard-bop. W zespołach znaleźli się m.in. Steve Turre, Mulgrew Miller, Stafford James, Tony Reedus. W 1984 r. Shaw nawiązał współpracę z zespołem The Paris Reunion Band, z którym nagrał dwa wspaniałe albumy French Cooking i For Klook. Zmarł 10 maja 1989 r.
