Barney Wilen to pewniak, jeden z moich ulubionych saksofonistów. Należy do grona muzyków niedocenionych niestety przez szerokie grono odbiorców. Jest za to bardzo ceniony przez muzyków i krytyków. Nigdy nie zabiegał o duży sukces komercyjny. Co najmniej kilka jego albumów zasługuje na miejsce w Kanonie Jazzu. Zacznijmy więc dość nietypowo od nagrań z końca lat osiemdziesiątych. Jeśli trzymać się naszego systemu, że na Kanon trzeba czekać 20 lat od wydania, to „Wild Dogs Of The Ruwenzori” może się już tu oficjalnie znaleźć. Nie wiem też, czy tytuł płyty powstał w efekcie podróży muzyka do Afryki, w muzyce tego nie słychać i może to lepiej. Ruwenzori to masyw kilku lodowców pomiędzy jeziorami Alberta i Edwarda na pograniczu Ugandy i Zairu. Najwyższy szczyt masywu to Mount Stanley - 5.109 metrów nad poziomem morza.
Muzyka na płycie ma wiele płaszczyzn. Może być doskonałą melodyjną ilustracją muzyczną poprawiającą nastrój. Jest bardzo pogodna i kameralna. Słuchając dalej odnajdujemy w niej bardziej skomplikowane faktury i pomysły aranżacyjne. Ton saksofonu jest gładki, ale daleko mu do banalności smooth jazzu. Lider gra na saksofonie tenorowym, altowym i sopranowym, najlepiej wypada chyba na tenorze, osiągając bardzo głęboki, nieco chropowaty dźwięk.
Towarzysząca liderowi grupa muzyków, to bardzo kompetentni, choć szerzej niezbyt znani muzycy. Już w pierwszym utworze świetną solówką melduje swą obecność kompetentny perkusista Sangoma Everett. W drugim utworze swój styl definiuje pianista Alain Jean-Marie grając bardzo wyważone, swingujące solo. Nastrój tytułowego, najdłuższego utworu będącego kompozycją lidera buduje powtarzający się motyw kontrabasu. Młodzież pewnie słuchając powiedziałaby, że to transowy utwór. Ten w istocie wciągający podkład daje liderowi możliwość zbudowania dłuższej, bardziej rozbudowanej i przemyślanej improwizacji. To najlepszy moment na płycie. Całość akompaniamentu stanowi solidną podstawę rytmiczną dla gry lidera. Jedyne, do czego można się przyczepić na tej płycie to trochę sztuczne i momentami niepasujące do całości instrumenty perkusyjne.
Muzyka zarejestrowana na płycie to udana mieszanka utworów własnych lidera i na nowo, ciekawie zaaranżowanych standardów takich jak „Little Lu” Sonny Rollinsa, czy „Poinciana” Nata Simona.
Płytę nagrano w Paryżu, gdzie muzyk przypuszczalnie przebywał już wtedy jakiś czas. Paryż jest miejscem, gdzie powstała większość ciekawej muzyki zarejestrowanej przez Wilena. Moją ulubioną płytą tego artysty, która z pewnością trafi kiedyś również do Kanonu Jazzu jest zapis koncertów z klubu Saint-Germain z 1959 roku. Muzyka ta zostala jakiś czas temu wydana przez RCA w formie dwupłytowego albumu CD - „Barney Wilen At The Club Saint-Germain (Paris 1959) The Complete RCA Victor Recording”. Oba nagrania dzieli 40 lat. Styl artysty nie zmienił się przez ten czas za bardzo. To dobry klasyczny, skłaniający do przemyśleń jazz środka, który nigdy się nie zestarzeje. To zwyczajnie wielka, żywa sztuka.
Przypuszczalnie nagrania z 1959 roku są jednymi z pierwszych rejestracji Barney Wilena w roli lidera zespołu. Ten młody wtedy muzyk miał juz za sobą występy z samym Milesem Davisem - dostępne dziś w formie płytowej - tak jak koncert z Amsterdamu z 1957 roku (Miles Davis Quintet Featuring Barney Wilen – „Amsterdam Concert” - Lone Hill Jazz LHJ10141). Trzeba też pamiętać, że Barney Wilen towarzyszy Milesowi na „Ascenseur Pour L'echafaud (Lift To The Scaffold)”, ścieżce dźwiękowej nagranej również w Paryżu. Jednak młody muzyk jazzowy zaczynający solową karierę w 1959 roku nie miał szansy przebić się do czołówki. Takie nagranie wtedy nie mogło zostać zauważone. Nawet w Paryżu. W tym roku przecież znakomitych rejestracji dokonał tam Art Blakey (na przykład „Les Liaisons Dangereuses”). Za oceanem wszyscy zachwycali się „Kind Of Blue” Milesa Davisa. Ben Webster spotkał Oscara Petersona („Ben Webster Meets Oscar Peterson”) a Mingus nagrał „Mingus In Wonderland”. Do tego jeszcze „Sketches Of Spain” i parę innych nowinek. To byl trudny rok na debiut. Warto jednak prześledzić historię Barney Wilena. To będzie z całą pewnością ciekawe muzyczne doświadczenie.
„Wild Dogs Of The Ruwenzori” to muzyka dojrzała. Czy lepsza od młodzieńczych nagrań? Nie potrafię wybrać. Stąd też z pewnością nagrania z końca lat pięćdziesiątych też kiedyś Wam zaprezentuję.

RadioJAZZ.FM poleca!
Rafał Garszczyński
Rafal[malpa]radiojazz.fm

1. Port Of Spain Shuffle
2. Oh Johnny # 1
3. By The Lake
4. Wild Dogs Of The Ruwenzori
5. Little Lu
6. Auburn Prive
7. Poinciana
8. Pauline Extended
9. Mama Ines
10. Grixy And Scurt
11. La Danse De Marie
12. I Need A Man

13. Oh Johnny # 2

    Barney Wilen
    Wild Dogs Of The Ruwenzori
    Format: CD
    Wytwórnia: IDA/OMD
    Numer: IDA 020 CD

    Barney Wilen – ss, as, ts,

    Alain Jean-Marie – p,

    Riccardo Del Fra – b,

    Sangoma Everett – dr,

    Henri Guedon – perc.