(Warner Music Poland, 2024)

Kiedy odkryłem, że na najnowszym albumie każdy z muzyków Atom String Quartet porwał się na oddzielną tematyczną suitę, to wróciła mi ekscytacja z moich progrockowych czasów. Oczywiście zdaję sobie sprawę, że niegdysiejsi rockowi wizjonerzy z „kompleksem muzyki poważnej” (spotkałem się kiedyś z takim określeniem) w doborze formy wyrazu kierowali się sentymentami względem klasyki, ale to rockowe suity przed jazzem otwierały mnie na utwory dłuższe niż parę minut. Z biegiem lat, otrzaskawszy się również z legendami muzyki poważnej, z poszerzoną nieco świadomością i nieukrywaną przyjemnością sięgam po Universum rodzimych Atomów.

Znajdziemy tu kontemplacyjne, minimalistyczne Atomizacje skrzypka Dawida Lubowicza, znacznie bardziej nerwowe i złożone pod względem dynamiki impresje na temat motyli wiolonczelisty Krzysztofa Lenczowskiego, co najmniej filmowe, miejscami ckliwe, niemniej miejscami wiejące grozą, najkrótsze z całego zestawu Obrazki z Warszawy skrzypka Mateusza Smoczyńskiego, a na finał majestatyczne (choć cokolwiek bardziej histeryczne niż ravelowskie) Bolero altowiolisty Michała Zaborskiego. Jak można się domyślić – choćby z powyższego lapidarnego opisu – części te naturalnie się różnią, prezentują nieco inne oblicza (wpływy i fascynacje, dobór środków wyrazu) tego zespołu i poszczególnych jego „atomów”, pozostając jednak logiczną i bardzo spójną wypowiedzią całego składu.

Atom String Quartet wypracował w ramach przyjętej formuły swój wyrazisty styl. Choć czasami grają pokrętnie – łącząc klasykę ze współczesną muzyką poważną, przeplatając to jazzem – również w awangardowym wydaniu – zachowują integralność, inteligencję i przystępność. Tytuły utworów uwiecznionych na omawianym tu podwójnym wydawnictwie sugerująwprawdzie, w którą stronę mogłyby podążać nasze interpretacje tych dźwięków, ale muzyka ta jest na tyle pojemna i wielowątkowa, że każdy może sobie w głowie stworzyć własne…uniwersum. Rozwijające ze wszech miar ćwiczenie!

Wojciech Sobczak-Wojeński