Martin Tingvall – The Rocket

Skip Records, 2019

Martina Tingvalla usłyszałem po raz pierwszy na Jazzie na Starówce 2011, kiedy to występował ze swoim triem. Zapoznałem się wówczas z jedną z ich płyt (Norr, 2008) i na tym się skończyło. Dziewięć lat po tych skromnych, acz miłych, spotkaniach z twórczością pianisty, pojawia się okazja wskrzeszania naszej „znajomości”. A to za sprawą, tym razem, płyty solowej. Albumy na fortepian solo bywają trudne. Z wielu względów. Mogą się nużyć, mogą oznaczać awangardowe eksperymenty z formą, mogą popadać w bezpłciowy muzak, a ponadto – być wodą na młyn dla bezlitosnej krytyki ze strony gatunkowych purystów.

Zagranie więc angażującej, oryginalnej płyty w tej formule (nawet niekoniecznie jazzowej) to wielka sztuka. Na The Rocket szwedzki pianista proponuje rzeczy, które przez wielu wspomnianych wyżej purystów (w tym przypadku jazzowej ich odmiany) zostałyby okrzyknięte niejazzowymi. Bo zbyt melodyjne, zanadto filmowe, za bardzo oddalone od jazzowej pianistyki, ograniczone pod względem harmonicznym. Dla mnie po prostu świetne.

Tingvall to godny kontynuator kunsztu Jana Johanssona, pianista upatrujący ambicji w tworzeniu szczerych, pięknych, melodyjnych narracji. Ta płyta, niezależnie od zawartości jazzu w jazzie (choć nie brak na niej jazzowego „słownictwa”), jest wcale nie nudną wydawniczą perełką, a dla mnie osobiście inspiracją i pokrzepieniem (bo też uprawiam sport, co się zowie piano solo). Być może nie jest to coś, co otwiera nowy rozdział w światowej czy europejskiej pianistyce, ale przypomina, że na forteklapie idzie grać w sposób przystępny i romantyczny, zamiast łamać sobie głowę i palce w imię sztuki dla sztuki. Muzyka dla ludzi, nie dla krytyków! Tingvall tym samym wraca na mój pianistyczny kompas w wielkim stylu.

autor: Wojciech Sobczak-Wojeński