(Mundi Art, 2022)

Oj, ciekawe 30 minut i 1 sekundę spędziłem z Fantomem zespołu Mundinova. To interesujące, zróżnicowane – choć stylistycznie i pod względem dynamiki całości spójne – dziełko, roztaczające się na terytoriach muzyki etnicznej, filmowej i jazzowej. Może nie jest to jakieś zupełnie nowe, nietrenowane wcześniej podejście, ale elementy te tworzą wciągającą i miejscami intrygującą opowieść. Muzyczną przestrzeń ubarwiają tu z całą pewnością cymbały wileńskie, flety i klarnet (Michał Żak), całkiem ciekawe patenty prezentuje też gitarzysta (Michał Wilczyński), a wokalistka Dorota Kołodziej zgrabnie prezentuje swoje narracje w języku rodzimym, angielskim i… uniwersalnym – za pomocą wokaliz. I ten ostatni język angażuje mnie najbardziej, wiele w nim filmowości, niekiedy przywodzi na myśl jodłowanie lub inne tradycyjne zaśpiewy – czy to słowiańskie, czy bardziej celtyckie – nie ośmielam się tu definiować.

Nie moim zadaniem jest też dogłębniejsza analiza treści literackich zawartych na tym krążku, choć wspomnę, że cokolwiek metaforyczna warstwa liryczna wpisuje się w charakter zmysłowej, frapującej muzyki. Wrażenia mapotęgować bardzo staranna warstwa edytorska wydawnictwa. Każdy z utworów zasłużył bowiem na oddzielną stroniczkę (nie w booklecie, tylko jako pojedyncza wkładka), okraszoną oryginalną grafiką, co przypomina o pięknych czasach, gdy albumy muzyczne były czymś więcej, niż zbiór plików.

Przy Fantomie na nowo nabrałem przekonania, że jakkolwiek żenienie szeroko pojmowanej world music z jazzem jest dobrze znane ludzkości, to wciąż można bawić się proporcjami, ciekawie kombinować z aranżacją i produkcją, by tworzyć nowe, zacierające różnice gatunkowe fuzje. A gdy dzieje się to dodatkowo na naszym rodzimym poletku, to wypada tym bardziej kibicować i dawać się wciągać w te „nowe światy”. Mundinova – tak z nazwy, jak i z powodu talentów – to zespół wyjątkowo do tworzenia tych światów predestynowany.

Wojciech Sobczak-Wojeński