Recenzja - opublikowana w JazzPRESS - styczeń 2013 Autor: Andrzej Patlewicz
Uznawana jest dziś za jedną z najwybitniejszych współczesnych wokalistek jazzowych. Zadebiutowała w połowie lat 80. ale jej muzyczne doświadczenia miały miejsce znacznie wcześniej. Zetknęła się z muzyką jako 9-letnia dziewczynka akompaniując sobie na fortepianie. Mając niespełna 12 lat komponowała już własne utwory na gitarę. Pięć lat później rozpoczęła występy z folkowym programem w Missisipi i Arkansas. Podczas nauki u Alvina Fieldera i za sprawą licznych kontaktów z Black Arts Music Society zainteresowała się na poważnie jazzem. W 1981 roku po ukończeniu Uniwersytetu Stanowego wyjechała do Nowego Orleanu. Spotkanie z saksofonistą, Harlem Turbintonem, jej przyszłym mężem, przesądziło o tym, że zajęła się poważnie muzyką, mimo iż wcześniej myślała o karierze telewizyjnej.
Inspirowała się twórczością Elli Fitzgerald i Betty Carter, ale nie chciała ich naśladować. Zaczęła pracować nad własnym głosem osiągając w rezultacie niezwykłą koloraturę. Swoim zmysłowym kontraltem śpiewała zarówno blues, country i folk, co też słychać na wydanej w 1993 roku płycie Blue Light ‘Til Dawn.
Cassandra Wilson na albumie Another Country pokazała nowe muzyczne oblicze. Brunatna barwa głosu nadal pozostała słyszalna na tle brzmienia gitary włoskiego gitarzysty Fabrizio Sotti’ego, muzyka z którym Cassan- dra współpracuje od 2003 roku, od płyty Glamoured której był jednocześnie współproducentem i kompozytorem dwóch udanych utworów. Sotti jest też cenionym sidemanem, współpracującym zarówno z artystami ze scen pop, rock i hip hopu. Gra bardzo oszczędnie, w stylu Wesa Montgomery’ego, który jest jego muzycznym mentorem. Ceni sobie współpracę z Patem Methenym, Johnem Patituccim, Randy i Michaelem Breckerami. Oboje – Cassandra i Fabrizio – z wzajemną sympatią występowali wielokrotnie na scenie inspirując się nawzajem. Ich wspólna wersja utworu „Fragile” Stinga, po który sięgają zazwyczaj na bis, to wielki kunszt jazzowego wykonawstwa. Sukcesy jej kolejnych płyt sprawiają, że Cassandra swoją sztuka prze- kracza granice wewnątrz stylistycznej formuły.
Na najnowszej płycie Another Country Cassandrę Wilson i Sotti’ego wspomagali na instrumentach perkusyjnych: Mino Cinelu i Lekan Babalola, basista Nicola Sorato, akordeonista Julien Labro oraz członkowie chóru Nocca z New Orleans Center for Creative Arts. Utwory były realizowane w dwóch miejscach we Włoszech i Louisianie (w studio Larione we Florencji oraz w Piety Street Studios w Nowym Orleanie). Wśród 11 utworów 9 to wspólne kompozycje Cassandry i Sotti’ego, w których słychać amerykańsko-/włoskie naleciałości. Całość otwiera autorska kompozycja wokalistki „Red Guitar”, która przejmującym głosem wprowadza w kli-mat pozostałych utworów („No More Blues”, „Deep Blue”, „Almost Twelve”, „Passion”, „When Will I See You Again”, „Another Country”, „Letting You Go” czy „Olomuroro”). Inspiracją dla Cassandry jest, jak słychać, muzyka włoska, czego najlepszym przykładem jest jej własna interpretacja słynnego włoskiego utworu „O Sole Mio”. Akcentując na swój sposób ten temat pojawia się na końcu płyty jej funkowa wersja, która zamyka ten interesujący i pełen zaskakujących momentów album.
wydawnictwo: M.A.T.Music/Membran Media
Artykuł pochodzi z JazzPRESS - styczeń 2013, pobierz bezpłatny miesięcznik >>
