Judyta Pisarczyk to wokalistka, która podbiła serca jury na Ladies’ Jazz Festival 2017 w Gdyni i tym samym zdobyła na nim Grand Prix. Od najmłodszych lat związana była z muzyką. Studiuje wokalistykę jazzową w Państwowej Wyższej Szkole Zawodowej w Nysie. Jej debiutancki album jest nagraniem live z Muzycznego Studia Polskiego Radia im. Agnieszki Osieckiej. Na płycie wokalistce towarzyszą Michał Honisz na gitarze, Bogumił Eksner na gitarze basowej, Marek Tutko na klawiszach oraz Roman Majda na perkusji.

Na krążek składa się jedenaście utworów. Dwa spośród nich są napisane przez Pisarczyk. Pozostałe to znane i lubiane standardy oraz piosenki. Koncert rozpoczyna Moanin’. Rażący jest dla mnie język angielski wokalistki – za dużo w nim polskich naleciałości. Poza tym, że standard Bobby’ego Timmonsa jest zaśpiewany nieco zbyt ciężko, wszystko się zgadza – jest czysto, improwizacje są jak najbardziej poprawne.

Find to autorska kompozycja wokalistki rozpoczynająca się rytmicznym intro gitar. Sam wokal jest lekko pod dźwiękiem, a kompozycja niezbyt ciekawa. To samo tyczy się drugiej autorskiej piosenki pod tytułem What If. Nie ukrywam, że najlepiej wypadła piosenka w języku polskim Co to jest czułość? Judyta Pisarczyk śpiewa tu zdecydowanie lżej, swobodniej i po prostu pewniej. Bardzo ładnie wyeksponowane są też niższe rejestry wokalistki.

Pozostałe utwory to głównie standardy takie jakTake Five, Body and Soul, Spain, How High the Moon. Znowu wszystko jest zwyczajnie poprawne. Co do instrumentalistów – w wolniejszych utworach aż się prosi o kontrabas zamiast gitary basowej.

Album jest mieszanką stylów i poszukiwaniem własnej drogi. Podsumowując, mimo kilku szczegółów, jest to bardzo udany debiut i to – na co trzeba zwrócić szczególną uwagę – debiut albumem koncertowym.

autor: Paulina Sobczyk

Tekst ukazał się w magazynie JazzPRESS 06/2018