Zapewne nazwisko wykonawcy zaintryguje Państwa, w związku z tym od razu na wstępie pragnę wyjaśnić wszelakie wątpliwości w tej kwestii i stanowczo stwierdzić, że jakkolwiek istnieją pewne związki artysty z naszym krajem, to mają one charakter personalno-emocjonalny i nie dotyczą więzów rodzinnych. Znalazły jednak swoje odbicie w artystycznym pseudonimie – Malakoff Kowalski to, bowiem sceniczny alias muzyka o korzeniach perskich, urodzonego w Stanach Zjednoczonych, od lat mieszkającego w Niemczech. Multiinstrumentalisty, kompozytora, producenta. Autora muzyki do filmów i spektakli teatralnych.

Tytuł albumu nie jest przypadkowy. Odnalezione zdjęcie z dzieciństwa zrobione przy rodzinnym pianinie skłoniło Kowalskiego do odnalezienia instrumentu i sprowadzeniu go do Berlina, a ostatecznie do nagrania płyty, właśnie z jego wykorzystaniem. Rzeczona fotografia zdobi teraz okładkę My First Piano. Jak wspomina sam muzyk, częste przeprowadzki w dzieciństwie spowodowały, że szukał sobie miejsca, w którym czułby się pewnie. Wurlitzer duraphonic, na którym matka artysty grywała Bacha, Brahmsa, Skriabina, dawał małemu chłopcu właśnie takie poczucie swojskiego bezpieczeństwa.

Niecałe czterdzieści minut i dziesięć oryginalnych kompozycji Kowalskiego mieści My First Piano. W większości, krótkich, trwających trzy – cztery minuty. Jedynie zamykająca płytę Anin Goldkind jest dłuższa i liczy prawie osiem minut. Wszystkie to bardzo spokojne, proste, nastrojowe i delikatne utwory. Przypominające momentami zaimprowizowane ad hoc ćwiczeniowe wprawki. Pełne nostalgii i melancholii. Wspomnienia zapamiętanych chwil szczęścia.

Płyta, która wprawia w błogostan, zadumę, ale wbrew pozorom nie smuci. Słuchając My First Piano czułem się jakbym napotkał pianistę, który pod wpływem impulsu chwili przysiadł przy stojącym akurat opodal instrumencie i snuć zaczął swoje opowieści, wspomnienia. Piękna, osobista muzyka.

Autor: Krzysztof Komorek

Ten tekst ukazał się w magazynie JazzPRESS 04/2018