Trost, 2019

Trio Mopcut to dość świeży, a jednocześnie enigmatyczny twór, który niedawno zadebiutował krążkiem Accelerated Frames of Reference. W skład zespołu wchodzą artyści pochodzący z trzech różnych krajów, mający za sobą nieco odmienne doświadczenia, ale bez wątpienia łączy ich muzyczna filozofia – otwartość i odważne poszukiwania.

Audrey Chen – amerykańska wokalistka i wiolonczelistka o tajwańsko-chińskich korzeniach. Edukację muzyczną rozpoczęła jako dziecko i przeszła wszystkie jej stopnie, by następnie zwrócić się ku improwizacji i formom eksperymentalnym. W Mopcut używa wyłącznie głosu, artystka zresztą nie ukrywa, że to właśnie wokalistyka jest obecnie w centrum jej zainteresowań.

Julien Desprez – francuski gitarzysta, od zawsze zafascynowany rockiem i jazzem, obecnie jego zainteresowania mieszczą się jednak pomiędzy swobodną improwizacją a sztukami performatywnymi i wizualnymi. Gra na instrumencie często korzystając z technik poszerzających jego możliwości.

Lukas König – austriacki perkusista, który obsługuje również syntezatory i elektronikę oraz odpowiada za stronę produkcyjną debiutanckiego albumu. W dorobku ma zarówno studia na kilku prestiżowych uczelniach muzycznych, jak i współpracę z dziesiątkami nietuzinkowych postaci ze świata awangardy.

Powyższa trójka artystów połączyła siły, by stworzyć pozbawione tradycyjnych ram piosenki. Tak przynajmniej można zrozumieć dość mocno pogmatwane notki, które na swój temat muzycy zamieścili w sieci. Jednak by uznać materiał, który znalazł się na Accelerated Frames Of Reference, za piosenkowy, potrzeba naprawdę sporo dobrej woli, przynajmniej przy pierwszym odsłuchu krążka. Nie znaczy to, że debiut Mopcut niewart jest uwagi, wręcz przeciwnie! To jedna z najbardziej świeżych i bezkompromisowych płyt, jakie zdarzyło mi się usłyszeć w przeciągu kilku ostatnich miesięcy.

Wraz z otwierającym album potężnym uderzeniem gęstej elektroniki moje skojarzenia popłynęły w kierunku poszukiwań byłego perkusisty grupy Napalm Death Micka Harrisa (formacja Scorn czy projekt z Eraldo Bernocchim) oraz dokonań jego kolegi z macierzystego zespołu Justina Broadricka w ramach duetu Techno Animal oraz tria Curse of the Golden Vampire. Można by tu oczywiście przywołać również rozmaite elektroniczne emanacje Kevina Martina, szerzej znanego jako The Bug. Czuje się tu podobne wibracje i podobną siłę oddziaływania na słuchacza, choć potężna, wgniatająca w fotel, produkcja, w przeciwieństwie do powyższych, wylewa się w tym przypadku na dużo rozleglejsze dźwiękowe terytoria.

Muzyka z debiutu Mopcut nie jest jednak łatwo przewidywalna, wymyka się też prostym klasyfikacjom gatunkowym. Choć pierwsze skojarzenia powracają jeszcze kilkukrotnie podczas odsłuchu płyty, to jej zawartość mieni się bardzo różnorodnym wachlarzem zastosowanych środków. Audrey Chen błyszczy, używając głosu w nieprawdopodobny sposób. Choć trudno mi się przemóc, by okreśłić ją jako „śpiew”, to wokalna sztuka Amerykanki musi budzić respekt. Połączenie techniki z wyobraźnią nastrojoną na przekraczanie granic definiuje ją chyba najlepiej.

Dwóch panów nie pozostaje w tyle. Każdy z nich na tyle mocno ingeruje we właściwości swojego instrumentu, że gdyby nie opis na okładce, w niektórych momentach trudno byłoby się zorientować, jaki zestaw narzędzi odpowiada za brzmienie Mopcut. Amplituda nastrojów na albumie jest ogromna, od zmasowanych ataków, które obezwładniają gęstą i lepką elektroniką, po zupełnie minimalistyczne, snujące się spokojnie drony. Od poszatkowanego, agresywnego free-noise’u do wyciszonych, jawiących się w tym kontekście niczym quasi-ballady fragmentów.

O dojrzałości artystycznej członków tria niech świadczy fakt, że podczas odsłuchu absolutnie nie występuje wrażenie niespójności, choć logiką muzyki Mopcut powinni zajmować się chyba matematycy badający na co dzień teorię chaosu.

Autor jest dziennikarzem Radia Kraków

Tekst ukazał się w magazynie JazzPRESS 6/2019