Fundacja Smaki Kultury / Agencja Raki, 2021

W kolejne gorące popołudnie w moim odtwarzaczu rozkręciła się debiutancka płyta Lublin Street Band. I mamy tu do czynienia z propozycją wakacyjną sensu stricto. Dęciaki, funkowe „gruwienie” (jak pisał ongiś jeden z autorów tego periodyku), filmowe, miejscami etniczne akcenty i soulowe (a miejscami wręcz quasi-rapowe) wokalizy. W mojej ocenie – to sprawdzona mikstura na angażujący, bezpretensjonalny, ze wszech miar satysfakcjonujący jam.

W tej układance motywy niczym z filmów szpiegowskich elastycznie łączą się z wyśpiewywanymi na „komedową” modłę nostalgicznymi tematami, by po chwili wpaść w objęcia Minneapolis sound i eksplorować arabskie skale – a wszystko to w szerokiej jazzowej ramie. Słuchając pierwszy raz tej płyty – w momencie gdy pojawiają się pierwsze słowa piosenek – przypomniały mi się dwa końcowe utwory ze ścieżki dźwiękowej do filmu Sztos. Tutaj może narracja nie jest aż tak jaskrawa, jak ta celowo przegięta przez Tymona i Trupy, ale towarzyszy jej podobna bezpretensjonalność i beztroska.

Podoba mi się zręczność, z jaką muzycy tego kolektywu żonglują zróżnicowanymi klimatami, często ewidentnymi kliszami – i wychodzą z tej zabawy obronną ręką, nie popadają w mizerne naśladownictwo. Takie triki wymagają nie tylko synchronizacji, biegłości instrumentalnej, porządnego osłuchania – no i dystansu. Ileż to się trzeba napracować, by nagrać coś prostego i przyjemnego, prawda?

LSB należycie zwraca wzrok jazzowej socjety w stronę Lublina. Ciekawe, jak potoczą się losy tej orkiestry, a może i pojedynczych jej członków? Na chwilę obecną z tamtych stron wyłania się mocny pretendent do tytułu czarnego konia plenerowych letnich festiwali jazzowych. Naprawdę letnia muzyka, a zarazem wcale nie letnia. Mam nadzieję, że upał nie utrudnia zrozumienia tej gry słownej w puencie.

Wojciech Sobczak-Wojeński