Recenzja - opublikowana w JazzPRESS - styczeń 2014 Autor: Robert Ratajczak
Obchodzący w 2012 roku swe 70 urodziny belgijski gitarzysta Philip Catherine zadebiutował na początku lat 60. ubiegłego wieku u boku Dextera Gordona i Stephane’a Grappelliego. Krótko później występował m.in. wraz z Joachimem Kuhnem w Kwintecie Jeana-Luca Ponty’ego, a lata 70. to m.in. formacja Pork Pie, a następnie wstąpienie gitarzysty do legendarnej formacji rockowej Focus.
W trakcie trwającej od ponad pół wieku kariery, cenionego na całym świecie gitarzysty, Philip Catherine współpracował z tak wielkimi muzykami jak choćby: Chet Baker, Larry Coryell, Charlie Mariano, Charles Mingus, Alphonse Mouzon czy Miroslav Vitous.
Philip Catherine mimo statusu gitarowego weterana, ciągle jest otwarty na nowe wyzwania, czego dowodem niech będzie współpraca z basistą Martinem Windem, jaka zaowocowała nagraniem w kwietniu 2013 roku wspólnej płyty pod znamiennym tytułem: New Folks, którą wypełniły, poza własnymi premierowymi kompozycjami obu instrumentalistów, także utwory m.in. Dextera Gordona („Fried Bananas”), Irvinga Berlina („How Deep Is The Ocean”) i Paula McCartneya („Jenny Wren”).
Niemiecki basista Martin Wind przyszedł na świat, kiedy Philip Catherine miał już wypracowaną pozycję gitarzysty w formacjach Stephane’a Grappelliego, Dextera Gordona, Joachima Kuhna i Jeana- Luca Ponty’ego – wywodzi się więc z młodszego pokolenia muzyków jazzowych. Mimo to dorobek basisty przyprawić może o zawrót głowy niejednego biografa. Po wyemigrowaniu do USA, Wind stał się jednym z najbardziej pożądanych instrumentalistów najbardziej prestiżowych nowojorskich klubów. Jako ceniony muzyk sesyjny często angażowany jest do rozmaitych projektów; brał m.in. udział w nagraniach muzyki filmowej do takich choćby obrazów jak Uśmiech Mony Lizy z Julią Roberts czy Okrucieństwo nie do przyjęcia z Catherine Zeta-Jones i Georgem Clooneyem. Na swym koncie ma autorskie płyty wydane pod szyldem tak renomowanych wytwórni jak Blue Note (album Dreiklang nagrany z Johnem Abercrombie) czy Challenge (Salt ‘N Pepper, m.in. z Billem Cunliffe w składzie). W roku 2011 basista znalazł się też w składzie formacji nowojorskiego perkusisty Matta Wilsona Arts & Crafts, z którą nagrał wyśmienity album An Attitude For Gratitude.
Wspólna płyta belgijskiego nestora gitary Philipa Catherine z tak wyśmienitym instrumentalistą, jakim jest Martin Wind, obfituje mnóstwem cudnie wykreowanych dźwięków, które mimo kameralnej konwencji potrafią nie tylko subtelnie poruszyć ujmującym nastrojem (jak choćby podczas pięknej ballady Winda „Song For D”), ale też dosłownie porwać rytmem i dynamiką (np. podczas „Sublime” Hanka Jonesa).
Sięgnięcie po tak charakterystyczny i wyjątkowo rozpoznawalny temat „Fried Bananas” Dextera Gordona okazało się świetnym posunięciem. Gitara, przyśpiewującego sobie w trakcie gry spadkobiercy geniuszu Django Reinharda – Philipa Catherine z porywającym akompaniamentem kontrabasu, wyczynia doprawdy cuda w trakcie tej blisko cztero i pół minutowej miniaturki. To najciekawsza wer- sja „Smażonych Bananów”, jaką słyszałem od czasu pojawienia się tej, która znalazła się na świetnym albumie Rogera Maninsa –Latitude.
Jak bliska Philipowi Catherine jest twórczość Rein- hardta, przekonać się możemy słuchając choćby jego własnej kompozycji „Pivone”, nasyconej charakterystyczną cygańską stylistyką.
Wyjątkowe piękno bije z niespełna trzyminutowej miniaturki „Toscane” – kompozycji Winda czerpiącej zarówno z klasycznych wzorców muzyki barokowej jak i pełnych animuszu partii kontrabasowych największych mistrzów jazzu.
New Folks to muzyka pełna wyjątkowej estetyki i po prostu przepięknych melodii, granych z gracją, bez pośpiechu i nadmiernej wirtuozerii. Catherine i Wind uzyskali idealne brzmienie pełne swego rodzaju przestrzeni dla wyeksponowania barwy każdego dźwięku
Artykuł pochodzi z JazzPRESS - styczeń 2014, pobierz bezpłatny miesięcznik >>
