Giant Sheep Music, 2019

Odczuwam bliżej nieokreślony strach, zabierając się za recenzowanie płyt wokalistek. No, może strach, to zbyt wiele powiedziane. Ale na pewno lekką obawę – o to, że znowu się rozczaruję i przez dłuższy czas będzie mnie to rozczarowanie prześladować. Bo jakim cudem te wszystkie albumy są tylko i wyłącznie przeciętne? Dlaczego większość prezentuje podobny, słaby wręcz poziom? Tekst poniższy piszę bez żadnych uprzedzeń, ponieważ o Claudii Campagnol i jej muzykach nie słyszałam nigdy.

Na krążek składa się dziewięć autorskich kompozycji i Smile Chaplina. Obsada spora i różnie dysponowana: wokale, klawisze, bas, bębny, instrumenty dęte, perkusyjne i gitara. Tym razem wystarczyły dwa utwory do postawienia diagnozy. Uderzająca nijakość i niespójność. Campagnol nie zaciekawiła mnie nawet przez sekundę, i nawet nie chodzi o sam głos. Utwory są formalnie i stylistycznie tak oczywiste, tak przewidywalne, że aż głupio.

Wspomnę tu tylko kilka rzeczy, które zabolały mnie najbardziej. Sound instrumentów klawiszowych wyjęty niemal z lat osiemdziesiątych. W połączeniu z gitarą basową tworzą zjawisko co najmniej groteskowe. Nie podoba mi się również granie zespołowe. Mam nieodparte wrażenie, że każdy instrumentalista gra swoje i nie współtworzy jednego, żywego organizmu, jakim winien być band. Co do partii solowych – słodko tutaj jak w fabryce czekolady, która w nadzieniu ma patenty.

I’m Strong to twór niewymagający od słuchacza niczego. Niestety po raz kolejny moje przeczucia się potwierdziły. Nadal czekam na jakieś „bum” w światku wokalnym, na coś, co jakkolwiek mnie dotknie, poruszy albo po prostu nie zanudzi na śmierć. Czy to są duże wymagania? Uważam, że nie, co więcej, nie jestem w nich chyba osamotniona.

Tekst ukazał się w magazynie JazzPRESS 7/2019