(Dhaivat Jani Plus, 2023)
Pochodzący z Ahmedabadu w Indiach, mieszkający obecnie w Kanadzie Dhaivat Jani rozpoczął swoją muzyczną edukację już w wieku pięciu lat od nauki indyjskiej muzyki klasycznej na tabli. W późniejszych latach, ze względu na duże zainteresowanie produkcją muzyczną i technologią, uczęszczał do college'u inżynierii dźwięku, zaczął też komponować oraz produkować muzykę do filmów. Jego muzyczne inspiracje wywodzą się z takich gatunków jak indyjska muzyka klasyczna, jazz, prog-rock, muzyka świata i elektroniczna. Od ponad ośmiu lat pracuje jako perkusista i kompozytor, ale jego praca obejmuje również współpracę z wielokrotnie nagradzanymi filmowcami, aktorami, poetami i malarzami. Taka właśnie jest jego muzyka na albumie Sum//Parts – plastyczna, wyraźna, obrazowa, czasem liryczna, trochę dramatyczna, wielobarwna niczym indyjskie święto Holi. Rzuciłam się na tę płytę z nadzieją, że nasycę się głębokimi dźwiękami tabli i śpiewem konnakol, które czynią muzykę indyjską tak wyjątkową. Niestety nie było tego dużo, a ja wpadłam w pułapkę oczekiwań.
Pierwsze dwa utwory dały mi dokładnie to, czego oczekiwałam. Day 21 rozpoczyna się bezsłownym wokalem solkattu (konnakol) – rodzajem rytmicznego śpiewu nazywanego często wokalną perkusją charakterystycznym dla muzyki indyjskiej. Po nim wchodzi gładka melodia saksofonu, ale zaraz potem powraca konnakol z kojącym elektronicznym dźwiękiem basu i pulsującym rytmem perkusji Dhaivata. Kawałek kończy się energetycznym śpiewem cudownie zgranym z saksofonem. Peshkaar niesie ze sobą również klasyczne indyjskie brzmienie solkattu, a kompozycję utrzymują północnoindyjskie rytmy tabli z fortepianem w tle.
Pulwama zaczyna się tablą, do której dołącza liryczna improwizacja wokalna Eliany Parker ozdobiona delikatnym wibrafonem. Punktem kulminacyjnym jest mocne solo fortepianu, po którym znowu przychodzi uspokajający dźwięk tabli i głos Eliany. Kolejny utwór, w którym słychać trochę indyjskich wpływów, to Kaleidoscope. Wydaje mi się, że utwór ten miał być centralnym i najważniejszym punktem płyty i dlatego wrzucono tu wszystko: tablę, afrykańskie polirytmy, dużo klawiszy, gitary i saksofonu, a całość jest spięta brzmieniem jazz fusion. Niestety, trochę za dużo jak na mój gust.
I jeśli chodzi o Indie, to byłoby na tyle. Even If to jakby kontynuacja Pulwamy, ale w wersji rockowej. Zaczyna się spokojnie powtarzającym się riffem fortepianu, w który niespodziewanie uderza fala rockowego brzmienia i ciężkiej perkusji w stylu Johna Bohnama (Led Zeppelin). Fortepian wychodzi od pojedynczych nut do czegoś znacznie bardziej ekspansywnego, a kiedy wkraczają saksofon i gitara, dostajemy kolejne warstwy faktury i brzmień. Uważam, że jest to naprawdę potężny kawałek – kontrolowany, ale niepozbawiony dramaturgii. Wyraźną nutę rockową słychać w pozostałych utworach: It Might Rain, Change Is The Only Constant i Unchain. Ten ostatni to gęste brzmienie, ciężkie od akordów Matta Greenwooda, podbite nutami wibrafonu Michaela Davidsona i podszyte bijącym sercem elektrycznego basu Matta McCormacka. Większość utworów w tych bardziej rockowych klimatach nie pozostawia złudzeń co do tego, kto jest inspiracją Janiego. Duch perkusisty Led Zeppelin zaznacza swoją obecność w postaci głośnego, czystego, mocarnego, basowego uderzenia perkusji.
Chociaż uważam, że kulturowe korzenie Dhaivata Janiego powinny były być rozłożone bardziej równomiernie na całej płycie, to jednak sądzę, że album jest solidnie zaaranżowany i wyprodukowany. Sum//Parts to świetna zachęta do poszukiwań i muzycznych, dalszych podróży. Z łatwością wprowadza nas w świat współczesnego jazzu i gudżarackiego klimatu, muzyka jest przy tym przystępna dla naszych zachodnich uszu. Tu wszystko jest zaprojektowane tak, byśmy się czuli komfortowo (musi ujawniać się kanadyjskie oblicze Dhaivata). Jeśli kochasz jazz, rock i podróże, to z pewnością ulegniesz urokowi tego albumu.
Linda Jakubowska
