Odd Sound / Hevhetia, 2019

Czy jazzowa elegancja i swingowy luz mają narodowość? Pochodzenie na pewno, ale jakże daleko od USA jest Dania, gdzie niedawno wydał dobrą płytę Scott Hamilton (vide moja recenzja z JazzPRESSu 2/2020), czy Polska, gdzie jazzowy mainstream miał i ma wielu wyśmienitych przodowników. Jednym z nich był Janusz Muniak – wielka inspiracja dla Jacquesa Kuby Séguina – półkrwi Polaka, a półkrwi Kanadyjczyka. Ten ostatni na płycie o cokolwiek podróżniczym tytule kontynuuje tradycję grania z rzadziej słyszaną już dziś galanterią i oldschoolową swadą.

Miękkie brzmienie trąbki tradycyjnie dobrze współgra z saksofonem tenorowym, fortepianem, ciepłym kontrabasem i nieprzetworzonym wibrafonem, przywodząc skojarzenia z jazzem lat sześćdziesiątych, ale nie do końca jest to nagranie ugrzecznione i przewidywalne. Współczesne wstawki, jak choćby praca perkusji w Origine czy ogólnie sposób prowadzenia melodii tematów, a miejscami wręcz ferment duetu trąbka-saksofon (Séguin i Yannick Rieu), nie pozwalają nam zapomnieć, że słuchamy płyty powstałej jednak w XXI wieku.

Muzyka Séguina bywa na tym albumie jakby filmowa, nostalgiczna, choć daleko jej do intelektualnego przynudzania. Migrations docenią wszyscy, którzy lubią jazz melodyjny, starannie zagrany, pobrzmiewający nieco znajomo, a jednak ze świeższym posmakiem. Nie będę tutaj wyróżniać żadnego z muzyków (łącznie z liderem), bo cały skład brzmi jak równoprawna, zgrana, energicznaekipa, co więcej – osłuchana w klasyce gatunku. Dobrze, że takie płyty powstają, bo przypominają w tych ponowoczesnych czasach, co leży u podstaw muzyki, którą tak wszyscy tu zgromadzeni wokół JazzPRESSu kochamy.

Autor - Wojciech Sobczak-Wojeński