The Soul Rebels Poetry in Motion
Mack Avenue, 2019
Maceo Parker, Branford Marsalis, Roy Hargrove, John Medeski, Robert Plant, Jimmy Page, Robert Glasper, Snoop Dogg, Nas, Rakim, Mobb Deep, Melle Mel, Lauryn Hill, Kanye West, Metallica, Marilyn Manson, Slick Rick, Ice Cube, Joey Bada$$, Talib Kweli, Pharoahe Monch, GZA, Raekwon, Styles P., Pete Rock, Suzanne Vega, Katy Perry, Smif-n-Wessun, Buckshot, Bruno Mars, Alabama Shakes, Estelle, Cee-Lo Green, The Allman Brothers Band, Arcade Fire, Disclosure, George Clinton, John Mayer, Jack White, Bootsy Collins, Curren$y, Green Day. Ta imponująca lista to nie są podziękowania wzruszonego młodego muzyka odbierającego nagrodę, który chciał wymienić wszystkich swoich idoli i inspiracje. Te wszystkie wymienione gwiazdy łączy jedno – współpraca z zespołem The Soul Rebels z Nowego Orleanu. W październiku 2018 roku grupa ta wydała nowy album – Poetry in Motion, wypełniony mieszanką „czarnych” gatunków z naprawdę dużą dozą hip-hopu.
Skoro The Soul Rebels są zespołem instrumentalnym, to zacznijmy od warstwy muzycznej właśnie. W skład oktetu wchodzą: Lumar LeBlanc, Derrick Moss (obydwaj bębny i instrumenty perkusyjne), Manuel Perkins Jr. (suzafon), Marcus Hubbard, Julian Gosin (trąbki), Paul Robertson, Corey Peyton (puzony) oraz Erion Williams (saksofon tenorowy). Obowiązkowo muszę zaznaczyć, że w nagraniach uczestniczył też legendarny producent Mannie Fresh – twórca brzmienia wytwórni Cash Money Records, jeden z najoryginalniejszych i najbardziej kreatywnych bitmejkerów w historii hip-hopu. Gościnnie pojawiają się między innymi Branford Marsalis, Trombone Shorty, Robert Glasper, Brandee Younger i Kermit Ruffins.
Poetry in Motion to zbiór kompozycji łączących w sobie triumfalne dźwięki instrumentów dętych z bitami i wokalami, najczęściej rapowanymi. W pełnej zabawy i uśmiechu muzyce spotykają się ze sobą dwa różne światy: tradycyjny brassowy, nowoorleański jazz oraz nowocześniejsza forma muzyczna – bazujący na bębnach i wokalu hip-hop. The Soul Rebels dorzucają od siebie przebojowe, chwytliwe melodie, momentami odrobinę reggae, czasem soul i funk. Taki muzyczny „kociołek Panoramiksa” łatwo przeładować, ale na Poetry in Motion proporcje zachowane są na tyle zdrowo, że efekt zadowala słuchacza. Pomimo tego, że miejscami jest tych różnorodnych dźwięków naprawdę dużo i przydałby się chociaż jeden moment wytchnienia.
Wśród wymienionych na wstępie muzyków jest cała gromada wspaniałych raperów. Chyba oczywiste jest więc, że The Soul Rebels chwycą za telefony i zaciągną na gościnne zwrotki przynajmniej jednego z tych wymienionych wyżej geniuszy mikrofonu, prawda? Prawda?! Dopytuję ponownie z nadzieją w oczach. Otóż czeka nas niespodzianka. Za mikrofon chwytają członkowie zespołu! A oprócz nich rapują gościnnie głównie nowoorleańczycy: Dee-1, Mia X (Tak! Ta z legendarnego No Limit Records Mastera P! Dawnośmy się nie widzieli, Pani Mio!), Cheeky Blakk, Kango Slim, Big Freedia, Alfred Banks.
Wydaje się, że dla The Soul Rebels taki skład ma być mocnym przekazem silnego związku z rodzimym miastem. Rewelacją jest dla mnie to, że „The Big Easy” reprezentują również inne legendy miasta, na przykład szef kuchni Emeril Lagasse oraz prezenter radiowy Wild Wayne. Wiadomo, że jako miłośnik sztuki rapowania chciałbym usłyszeć nowe zwrotki od Rakima, Nasa czy Pharoahe Moncha, ale na Poetry in Motion nie chodzi o liryczne wygibasy i głębokie metafory. Skoro muzyka jest lekka i skłaniająca do zabawy, to i teksty nie mogą być za ciężkie. Album wypełniony jest prostymi wersami i często oczywistymi rymami, które w połączeniu ze świetną warstwą instrumentalną zmuszają do kiwania głową i postukiwania obcasem. Wokali nierapowanych udzielają między innymi Matisyahu, PJ Morton, Sean Carey i Tarriona Tank Ball. Uff… gości jest naprawdę co niemiara. Ważne jednak, że efekt bardzo dobry.
Autor Adam Tkaczyk
