Recenzja - opublikowana w JazzPRESS - maj 2012 Autor: Robert Ratajczak
21 marca 2012 roku w Filharmonii Podkarpackiej miał miejsce koncert promocyjny nowej płyty duetu Mira Opalińska (fortepian) i Douglas Whates (kontrabas). Krążek zatytułowany Lumiere ukazał się tego samego dnia i zawiera 8 improwizacji zbudowanych na kanwie standardów muzyki filmowej. Nagrań dokonano 29 i 30 października 2011 roku w Filharmonii Podkarpackiej w Rzeszowie na dwóch ścieżkach, a inżynierem dźwięku był sam Whates.
Czytając tracklistę tej płyty wydawać by się mogło, iż artyści sięgając po tak znane tematy, jak choćby: „Dziecko Rosemary” i temat z filmu Nóż w wodzie Krzysztofa Komedy, „Blade Runner” Vangelisa, „Cinema Paradiso” Ennio Moricone czy urzekającą melodię Zbigniewa Preisnera do filmu Krótki film o miłości, zaserwują nam po prostu kolejną dawkę ogranych (często wręcz do bólu) tematów, a płyta Lumiere to nic innego, jak tylko kolejny album jazzowy z popularnymi tematami filmowymi. Otóż nic bardziej mylnego!
Już od pierwszych dźwięków (trudno wręcz rozpoznawalnego w ciągu kilku pierwszych minut) tematu „Rosemary's Baby” zostajemy wciągnięci w niezwykły, kameralny, a jednocześnie dość mroczny i niezwykle absorbujący świat muzyki malowanej przez dwa doskonale ze sobą współgrające instrumenty: klasyczny fortepian i akustyczny kontrabas.
Piękny ciepły klimat towarzyszy nam podczas subtelnie zagranego miłosnego tematu z filmu Cinema Paradiso.
Najbardziej jednak rozimprowizowanym melodycznie jest w tym zestawie „A Short Film About Love” Preisnera, podczas którego Mira Opalińska subtelnie i delikatnie malując piękną linię potrafi zaskoczyć nas agresywnymi uderzeniami, a Whates raz to muska wręcz struny kontrabasu, raz szarpie je niemal z furią. Z zawiłych, poskręcanych i niepokojących partii wyłania się w cudowny sposób główny temat. Te 10 minut płyty to doprawdy intrygujący i przykuwający szczególną uwagę fragment całego albumu.
Całość kończy miniaturka złożona z dwóch tematów skomponowanych przez jedną z najsłynniejszych kompozytorek japońskich: Yoko Kanno do filmu Tokyo. Sora z 2002 roku, podczas których Douglas Whates sięga po smyczek. Klimat niepokoju, mroku... urzekający i bez reszty wciągający!
Płyta ukazała się nakładem wytwórnii Natural Studio Records w niezwykle ciekawej formie edytorskiej i okładce ozdobionej grafiką nowojorskiej artystki Jennifer Coates.
Artykuł pochodzi z JazzPRESS - maj 2012, pobierz bezpłatny miesięcznik >>
