Wychowany w Polsce gitarzysta od jedenastu lat mieszka w Nowym Jorku. Here and Now to drugi album wydany i firmowany przez tego muzyka. Wydawnictwo zawiera 70 minut muzyki nagranej w kwartecie (z wyjątkiem jednego utworu, gdzie dodatkowo gościnnie pojawił się tablista Jonathan Singer).

Ignatowicz przyznaje się do fascynacji dokonaniami Scofielda i Metheny’ego i tych źródeł inspiracji można się łatwo domyślić. Wpływy gigantów jazzowej gitary nie są jednak aż tak silne, by odmawiać muzykowi oryginalności i wyraźnego indywidualnego sznytu. Melodyjne, wpadające w ucho kompozycje przykuwają uwagę słuchacza i są jedną z zalet płyty. Dużo słychać na Here and Now grającego na fortepianie i klawiszach Juliana Shore’a, a jego obecność to drugi z atutów tego wydawnictwa zwłaszcza, gdy prezentuje się w wersji akustycznej.

Słucha się Here and Now z przyjemnością, choć przyznam się, że trochę inaczej ułożyłbym kolejność utworów na płycie. Pierwszy i najdłuższy utwór, trwający niemal dwanaście minut Facing West, przeplata zespołowe fragmenty solowymi wstawkami gitary i fortepianu, tworząc swoistą trzyczęściową suitę. Czas trwania i zróżnicowana forma nie predestynują go jednak moim zdaniem do roli wizytówki albumu, a raczej do bycia punktem kulminacyjnym całości przedsięwzięcia. Daje się to odczuć zwłaszcza przy pierwszym przesłuchaniu. O wiele chętniej widziałbym na początku najciekawszy na płycie Come and Go, gdzie użyto elektrycznego sitaru i tabli, czy choćby tytułowy Here and Now. Dobrze za to sprawdza się z roli finału Logg Off, interesująco wypadają także spokojniejsze Open Skies i urokliwa ballada High Hopes.

Fajna płyta, która, mam nadzieję, pozwoli mocniej utrwalić się Pawłowi Ignatowiczowi w świadomości jazzfanów (nie tylko w Polsce). Mnie już zachęciła do sięgnięcia po wcześniejsze produkcje artysty.

autor: Krzysztof Komorek

tekst ukazał się w JazzPRESS 02/2018