Był Bach. Minęło lat 220 i nastał Mehldau. Zapewne żaden fan amerykańskiego pianisty nie obrazi się za takie porównanie. Czy sam Brad Mehldau by się z nim zgodził? Tego nie wiem, mam tylko nadzieję, że wybaczyłby mi to afektowane stwierdzenie. After Bach – język polski nie odda prosto wszelkich odniesień, jakie niosą ze sobą te dwa słowa. Bo przecież to nie tylko prosta sugestia czasowego następstwa (epok, postaci, a także utworów na niniejszym albumie), ale także odwołanie się do tradycji, zdefiniowanie źródeł.

Na wstępie trzeba jednak zaznaczyć, że nie jest to płyta z mniej lub bardziej ujazzowionymi interpretacjami dzieł Jana Sebastiana. Owszem, bachowskie kompozycje znajdują się na albumie, ale to nie one stanowią o jego wartości. Słuchacz oczekujący lekkich, łatwych i przyjemnych wariacji à la Jacques Loussier może się mocno rozczarować. Intencje Mehldaua świetnie oddaje właśnie wspomniany wieloznaczny tytuł. Bach ma być punktem wyjścia, a sedno tkwi w tym, co nadchodzi po nim, rodząc się z niego.

Pięć utworów wybranych z ksiąg Das Wohltemperierte Klavier to zaledwie kwadrans muzyki. Resztę ponad godzinnej płyty wypełnia siedem kompozycji Mehldaua. Otwierający album Before Bach*: Benediction i zamykający go, porażająco piękny Prayer for Healing* – oba będące muzycznym, ale i ideologicznym manifestem – oraz pięć nagrań, które układem na płycie, tytułem i zawartością stanowią komentarz do wybranych z bachowskiego zbioru oryginałów.

After Bach jest i będzie jedną z najbardziej znaczących pozycji w dyskografii Brada Mehldaua. Pozostaje tylko spór, czy bardzo dobrą, czy wybitną, czy też wymykającym się dostępnemu spektrum komplementów monumentem. Żądnych precyzyjnej analizy odsyłam do eseju opublikowanego w książeczce do płyty, autorstwa Timo Andresa – klasycznego kompozytora i pianisty.

autor: Krzysztof Komorek

Tekst ukazał się w magazynie JazzPRESS 05/2018