Z pewnością można było zagrać to lepiej. Z pewnością to nie jest najciekawszy album Sonny Rollinsa z połowy lat pięćdziesiątych. W tym samym, 1956 roku powstały choćby „Saxophone Colossus” i „Tenor Madness”. W związku z tym właśnie postanowiłem przypomnieć nieco zapomniany album Sonny Rollinsa z repertuarem związanym, na co jasno wskazuje tytuł płyty, z Charlie Parkerem.
Oczywiście, że „Tenor Madness” i „Saxophone Colossus” to płyty muzycznie bardziej dojrzałe, chciałoby się powiedzieć, że lepsze. Może jednak czasem zbyt doskonałe, a przede wszystkim przez wielu fanów jazzu słuchane tysiące razy, a muzyka, nawet ta najlepsza po pewnym czasie nudzi się nieco i przestaje być równie intrygująca. Tak więc nagranie z tego samego, jednego z najlepszych dla Sonny Rollinsa i jazzu w ogóle roku (no może oprócz 1959), warte jest przypomnienia. Prawdopodobnie to nie było dla Sonny Rollinsa łatwe nagranie. Wymagało sporo przygotowań, bowiem różnica między altem i tenorem jednak jest całkiem spora i wiele muzyki trzeba było trochę przearanżować. Płyta została nagrana i wydana zaledwie w kilka miesięcy po śmierci Charlie Parkera, więc potencjalni słuchacze z jednej strony oczekiwali zapewne i rozglądali się po rynku za tego rodzaju produkcjami, ale pamiętali również z koncertów i wielu transmisji radiowych (i płyt oczywiście), jak standardy grywał ich idol.
Projekt wydawał się więc niezbyt bezpieczny, ale udał się doskonale, choć jak już wspomniałem, został nieco przez lata zapomniany, a raczej przyćmiły jego wielkość inne, jeszcze lepsze nagrania.
Koncepcja muzyczna jest w tym wypadku oczywista – lider gra najwięcej, świetnie w roli drugiego solisty sprawdza się Kenny Dorham, a sekcja pozostaje klasyczną sekcją rytmiczną, z udziałem mało znanego, choć w owych czasach rozchwytywanego pianisty – Wade’a Legge. To właśnie zmarnowany nieco potencjał duetu Rollins – Dorham pozostawia u mnie lekkie poczucie niedosytu. Gdyby zagrali razem nieco więcej, z pewnością byłby to album wybitny, a tak jest tylko bardzo dobry.
Niespełna 27 minutowy utwór wypełniający w pierwotnym wydaniu stronę pierwszą płyty analogowej można dziś ustawić sobie w kółko i słuchać przez długie godziny, to prawdziwa encyklopedia standardów…

RadioJAZZ.FM poleca!
Rafał Garszczyński
Rafal[malpa]radiojazz.fm

1. Medley (I Remember You / My Melancholy Baby / Old Folks / They Can't Take That Away From Me / Just Friends / My Little Suede Shoes / Star Eyes)
2. Kid's Know
3. I've Grown Accustomed To Your Face

4. The House I Live In

   Sonny Rollins Quintet with Kenny Dorham And Max Roach

Rollins Plays For Bird

Format: CD

Wytwórnia: Prestige / Concord / Universal

Numer: 888072306479

Sonny Rollins – ts,

Kenny Dorham – tp,

Wade Legge – p,

George Morrow – b,

Max Roach – dr.