Recenzja

Van Morrison – Born To Sing: No Plan B

Obrazek tytułowy

Recenzja - opublikowana w JazzPRESS - styczeń 2013 Autor: Andrzej Patlewicz

Coraz więcej wykonawców, nawet spoza ścisłego kręgu jazzu, nagrywa i wydaje swoje płyty w barwach Blue Note. Polityka repertuarowa tej zasłużonej wytwórni za sprawą Dona Wasa zmieniła ostatnimi czasy kierunek. Od paru ładnych lat w barwach tej wytwórni ukazują się albumy irlandzkiego wokalisty i multiinstrumentalisty Vana Morrisona. Pod etykietką Blue Note muzyka Morrisona nadal powstaje taka, jak za dawnych lat. Podczas swojej długiej kariery Van Morrison stworzył dzieła, które nie mają sobie równych i cały czas jest konsekwentny w swojej doskonałości. Należy do najbardziej wpływowych artystów naszych czasów. Znakomicie łączy soul, jazz, blues, gospel z elementami muzyki irlandzkiej.

Te celtyckie, irlandzkie smaczki od zawsze były obecne w jego licznych nagraniach. Jego poetycko-impresjonistyczne teksty mają głęboki emocjonalny oddźwięk i zarazem uniwersalny przekaz. Van Morrison to nie tylko kompozytor i wokalista o charakterystycznej i rozpoznawalnej od pierwszej chwili barwie głosu. To także świetny saksofonista, od czasu do czasu sięgający także po harmonijkę ustną. Te instrumentalne umiejętności zdobywał w rodzinnym Belfaście, gdzie od początku przeja- wiał talent kompozytorski. Po jego rozsławio- ną „Glorię”, napisaną jeszcze za czasów zespołu Them, sięgali liczni wykonawcy z Patti Smith i The Doors na czele. Światową sławę przyniosła mu także fantastyczna piosenka „Brown Eyed Girl”. Van Morrison czerpie, jak słychać to na jego płytach, z różnych stylów, z zachowaniem własnej tożsamości. Tak też dzieje się na jego najnowszym albumie Born To Sing: No Plan B (Urodziłem się, by śpiewać, innej możliwości nie było). Wśród 10 zamieszczonych na krążku kompozycji znajdujemy mnóstwo rozbudowanych partii instrumentalnych. Na ot- warcie krążka Van Morrison proponuje „Open The Door (To Your Heart)” po którym pojawia się „Goin’ Down To Monte Carlo”, będący wspomnieniem podróży do tego uroczego miejsca, zagrany z dużym ładunkiem przez Paula Mo- rana na organach Hammonda.

Swingowy rytm przyprawiony odrobiną bluesa pojawia się w tytułowym „Born To Sing”. Morrison znakomicie wczuwa się w klimat utworu „End of the Rain- bow”. Jazzowe akcenty widoczne są w „Close Enough For Jazz”. Utwór już wcześniej grany był instrumentalnie. Tym razem artysta dodał parę wyrazów i zaśpiewał. Wszystko to utrzymane, jak sam tytuł wskazuje, w jazzowej estetyce. W „Mystic of The East” znów Paul Moran poraża nas grą na organach Hammonda, a subtelną sekcję instrumentów dętych uzupełniają: Alistair White – puzon i Chris White – saksofon tenorowy.W podobnej stylistyce utrzymane są trzy kolejne utwory: „Retreat And View”, „If In Money We Trust” i „Pagan Heart”. Całość albumu zamyka „Educating Archie” ze świetną grą Jeffa Lardnera na perkusji i instrumentach perkusyjnych.

Van Morrison nie dość, że wyprodukował ten album to nieźle sobie radzi również z saksofonem altowym, co słychać również i w tym wieńczącym album utworze.

Utwory:
Open The Door (To Your Heart), Goin’ Down To Monte Carlo, Born To Sing, End Of The Rainbow, Close Eno- ugh For Jazz, Mystic of The East, Retreat And View, If In Mo- ney We Trust, Pagan Heart, Educating Archie

Muzycy:
Van Morrison – śpiew, fortepian, saksofon altowy, gitara elektryczna
Paul Moran – organy Hammonda, fortepian, trąbka
Alistair White – puzon
Chris White – saksofon tenorowy
Dave Keary – gi- tara, slide guitar
Paul Moore – bas
Jeff Lardner – perkusja, instrumenty perkusyjne

Artykuł pochodzi z JazzPRESS - styczeń 2013, pobierz bezpłatny miesięcznik >>

Tagi w artykule:

Powiązane artykuły

polecane

newsletter

Strona JazzPRESS wykorzystuje pliki cookies. Jeżeli nie wyrażasz zgody na wykorzystywanie plików cookies, możesz w każdej chwili zablokować je, korzystając z ustawień swojej przeglądarki internetowej.

Polityka cookies i klauzula informacyjna RODO